Αλήτικες, ζόρικες, ατέλειωτες…
Νύχτες που εύχεσαι να έρθει όσο πιο γρήγορα το ξημέρωμα που θα σε λυτρώσει.
Θαρρείς και όλες οι σκέψεις περιμένουν να φανερωθούν κάτι τέτοιες νύχτες.
Που σ΄ αφήνουν ακόμα και τα όνειρα.
Που παλεύεις να ισορροπήσεις μεταξύ πραγματικότητας και ψευδαίσθησης.
Κάτι νύχτες που είσαι τόσο μόνη απέναντι στους δαίμονες σου.
Νύχτες μοναξιάς…
Ξέρεις ότι δε μπορείς να κρυφτείς. Έχει ήδη ξεκινήσει η μάχη…
Γαμώτο κάτι τέτοιες νύχτες όλα σε θυμούνται!!! Η μοναξιά, οι σκέψεις, η αγωνία.
Και σε πνίγει και αυτή η αλήθεια που όλοι αγνοούν και συ θες να τη φωνάξεις.
Να τους βάλεις όλους στρατιωτάκια σε μια σειρά και να αρχίσεις να λες.
Τόσα πολλά, τόσα θαμμένα.
Και κείνη η λάμψη στα μάτια όταν βλέπεις στόματα να ανοίγουν από έκπληξη.
Τι φανταζόσασταν όλοι σας; Πόσο χαμόγελα ακόμα να με κρύψουν;
Ένας αυτοσαρκασμός και ένα χαμόγελο του κλόουν, ικανό να σε κρατήσει στη κορυφή.
Έχετε δει μάτια να κλαίνε όλη νύχτα;
Κραυγές βουβές να σε πνίγουν και νύχια να ματώνουν παλάμες;
Ίσως και ναι. Ίσως το χετε δει. Ίσως είναι και τα δικά σας!!!
Δε με παρηγορεί αυτό. Δε με νοιάζει!!!
Φαύλος κύκλος οι ζωές όλων μας…
Τι να τις κάνω πια τις ζωές των άλλων. Προσπάθησα να φτιάξω τις δικές τους και στο τέλος ξέχασα τη δική μου.
Το ρολόι έχει κολλήσει.
Δεν ξέρω αν τα μεσάνυχτα βγαίνουν τα φαντάσματα, αλλά τα δικά μου απόψε χορεύουν γύρω μου. Με ξεκουφαίνει ο ήχος τους. Με τρελαίνει ο χορός τους!!!
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι γιατί αυτές οι νύχτες είναι πολύ περισσότερες πια από τις ήρεμες και γαλήνιες της ζωής μου.
Φοβάμαι και ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μου.
Κάπου διάβασα ότι «ίσως η ζωή να είναι μόνο αυτό… ένας φόβος και ένα όνειρο».
Και ίσως αυτό να με παρηγορεί ακόμα!!!