Η Κατερίνα Ντούσκα, χαρακτηρίζει τον εαυτό της “χαρούμενο” και “blue” διαλέγοντας ως soundtrack της ζωής της το «Little girl blue», ερμηνευμένο (και) από την αγαπημένη της Nina Simone. Μεγάλωσε στον Καναδά. Ερχόμενη στην Ελλάδα, σε ηλικία 16 ετών, άρχισε να εκδηλώνει πιο φανερά την αγάπη της για τη μουσική. Σπούδασε κλασική κιθάρα και τραγούδι, ενώ παράλληλα πειραματίστηκε με τη στιχουργική. Όταν αποφάσισε να δημοσιεύσει στο διαδίκτυο το τραγούδι της “One in a million” συνέβη αυτό που ούτε η ίδια φανταζόταν! Η απήχηση ήταν μεγάλη, με τα σχόλια να είναι παραπάνω από ενθαρρυντικά, από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η «νέα Amy Winehouse», με αποκορύφωμα να την ανακαλύψει δισκογραφική εταιρεία. Εκτός από τις επιτυχημένες συνεργασίες σε συναυλίες, τον Δεκέμβριο κυκλοφόρησε το single “Won’t Leave”, ενώ αυτή την περίοδο ηχογραφεί τον πρώτο pop-soul δίσκο της, σε στίχους και μουσική υπογεγραμμένα από την ίδια, που αναμένεται να κυκλοφορήσει την Άνοιξη από την Minos EMI σε παραγωγή του Νίκου Αγγλούπα.
Πότε άρχισε να σε κερδίζει η μουσική;
Από αρκετά μικρή ηλικία μου άρεσε, με τραβούσε. Άρχισα να το δείχνω στην εφηβεία μου, γιατί ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί ακόμα και δεν το εκδήλωνα ούτε καν στους γονείς μου, ώστε να καταλάβουν και οι ίδιοι την αγάπη μου για την μουσική. Μέχρι να αρχίσω να γνωρίζω τον εαυτό μου λίγο καλύτερα και να βγαίνω λίγο από το “καβούκι” μου, χρειάστηκα λίγα χρόνια. Σε αυτό το «άνοιγμα» συνέβαλε πάρα πολύ το φιλικό μου περιβάλλον. Δηλαδή, θυμάμαι ότι ο λόγος που τραγούδησα πρώτη φορά σε μια σχολική παράσταση ήταν επειδή είχε δηλώσει τη συμμετοχή μου, μια φίλη μου, εν αγνοία μου, η οποία θεωρούσε ότι έπρεπε οπωσδήποτε να αρχίσω να τραγουδάω μπροστά σε κόσμο και να με ακούσουν και άλλοι. Μετά αυτή την πρώτη έκθεση, κατάλαβα πόσο με μάγευε και συνειδητοποίησα ότι η μουσική ήταν σαν φυσική ανάγκη για εμένα.
Σε τρόμαξε αυτή η έκθεση;
Ναι, αλλά ήταν τόσο εποικοδομητικός και δημιουργικός τρόμος, σχεδόν λυτρωτικός. Είναι πολύ σαγηνευτικό αίσθημα. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα τραγουδούσα πιο… φανερά! Ζώντας μέχρι τα 16 μου στον Καναδά, όταν ήρθα στην Ελλάδα, χρειάστηκα μια περίοδο προσαρμογής σε πολλά επίπεδα. Έτσι, ουσιαστικά ξεκίνησα να παίζω κιθάρα και να γράφω τραγούδια στα 18 μου. Το μουσικό όργανο το χρησιμοποιούσα σαν εργαλείο που θα συνόδευε την φωνή μου και το να γράφω τραγούδια ήταν το μέσο για να εκφράζομαι. Τα επόμενα χρόνια άρχισα να ψάχνω μπάντες για να το πάω ένα βήμα μετά και όταν πια συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα άρεσε σε κόσμο που δεν φανταζόμουν, ήταν πολύ ενθαρρυντικό.
Τι μουσικά ερεθίσματα είχες εκείνη την εποχή;
Πάντα άκουγα πάρα πολλά είδη μουσικής, δε μου άρεσε να περιορίζομαι στα ακούσματά μου και δεν ήμουν ποτέ πάρα πολύ συγκεκριμένη. Μου άρεσε πολλή η soul, η jazz, η indie, η rock, η pop, έχω μεγαλώσει με πάρα πολύ pop μουσική, επίσης την περίοδο που μάθαινα κιθάρα μού άρεσε πολύ ο λιτός ακουστικός ήχος, μπορούσα να ταυτιστώ με αυτό πολύ πιο εύκολα.
Ποιους μουσικούς θαυμάζεις και σε επηρέασαν στην μουσική σου;
Η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Beatles, τρέφω τεράστια αγάπη για αυτούς. Επίσης η Nina Simone, η Billy Holiday, η Ella Fitzgerald, ο Ray Charles, αλλά και πολλοί σύγχρονοι μουσικοί, λατρεύω για παράδειγμα την Kimbra.
Κάποια στιγμή ανέβασες το demo του τραγουδιού σου «One in a million» στο Youtube, το οποίο εκτός από την μεγάλη αποδοχή που είχε, στάθηκε η αφορμή να σε “εντοπίσει” δισκογραφική εταιρεία. Το περίμενες;
Σε καμία περίπτωση! Ούτε το είχα δρομολογήσει, αλλά σίγουρα ήταν μια επιθυμία μου!
Βασικά το κομμάτι είχε γραφτεί πέντε χρόνια πριν καν το ενορχηστρώσω και ανεβάσω στο Youtube. Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα πολυσκεφτεί και δεν ήταν στοχευμένο. Εννοώ ότι εκείνη τη στιγμή, επειδή αισθανόμουν ότι δε με γνώριζε κανείς σαν original artist αλλά και γενικότερα σε ό,τι αφορούσε τη μουσική μου (!), ήθελα να έχω κάποιο υλικό για να μπορέσω να προσεγγίσω μουσικούς και να τους επικοινωνήσω δικό μου υλικό ώστε να βρω “συμμάχους”.
Τι δεν θα έκανες ούτε “μία στο εκατομμύριο”; (One in a million)
Αυτό που σίγουρα δεν θα έκανα ποτέ είναι να χάσω την ακεραιότητά μου σε αυτό που κάνω. Δε θα ήθελα ποτέ να παράγω μουσική που δε με εκφράζει καθόλου ή για την οποία ντρέπομαι. Η ιδέα και μόνο φαντάζει εφιαλτική.
Ποιο θα ήταν το soundtrack της ζωής σου;
Στο μυαλό μου έρχεται ένας πολύ αγαπημένος μου δίσκος, που μου ξυπνά πάρα πολλά διαφορετικά συναισθήματα και διαθέσεις, είναι της Nina Simone, το “Little Girl Blue”. Μου αρέσει πολύ και ο τίτλος του και κατά κάποιο τρόπο ταυτίζομαι μαζί του γιατί ενώ θεωρώ τον εαυτό μου χαρούμενο άνθρωπο, πάντα είμαι λίγο blue ταυτόχρονα, δηλαδή δε νομίζω πως θα αποβάλω ποτέ αυτή μου την πλευρά! (γελάει)
Τελικά το αγγλόφωνο τραγούδι στην Ελλάδα έχει μέλλον;
Αν δεν το πίστευα δε θα το επιχειρούσα εδώ. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στιγμές που μειώνεται η πίστη μου, και είναι αρκετές αυτές οι στιγμές, αλλά δεν κυριαρχεί αυτό το συναίσθημα, είμαι αρκετά αισιόδοξη και νιώθω πως αξίζει, ειδικά αυτή την περίοδο στην Ελλάδα.
Θεωρείς ότι έχει συμβάλει και η κρίση σε αυτό;
Φυσικά! Νιώθω πως υπάρχει προθυμία για… “αναγέννηση” και σιγά-σιγά γίνονται βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, με τους καλλιτέχνες στην Ελλάδα να φέρουν ένα επιπλέον βάρος και μια ευθύνη. Το βλέπω και λίγο ρομαντικά. Το να επενδύεις στην τέχνη αυτή την περίοδο είναι πολύ πιο ουσιαστικό. Άλλωστε η μουσική είναι παγκόσμια, ειδικά μέσω του διαδικτύου, τα σύνορα καταργούνται. Παρόλα αυτά νιώθω ότι η Ελλάδα μας έχει περισσότερο ανάγκη, στο εξωτερικό υπάρχουν τα πάντα. Με συγκινεί αφάνταστα το ότι εδώ αξιόλογοι καλλιτέχνες κάποιες φορές μπορεί να παίζουν μπροστά σε πέντε και δέκα άτομα! Δεν αναφέρομαι μόνο στη νέα γενιά, είναι αρκετοί καλλιτέχνες που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στη μουσική, είναι φοβεροί δάσκαλοι, έχουν καλλιεργηθεί και δουλέψει ακόμα και στο εξωτερικό και παρόλα αυτά έχουν γυρίσει στην Ελλάδα και επιμένουν, επενδύουν εδώ. Βέβαια δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για κάτι τέτοιο και δεν έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές…
Πως διαχειρίζεσαι την αρνητική κριτική;
Την εκτιμώ γιατί όταν είναι αληθινή και όχι εμπαθής μπορεί να γίνει εποικοδομητική. Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Έχω την τάση να εστιάζω στα αρνητικά παρά στα θετικά, και πάντα μετά από κάθε live μου, το πρώτο πράγμα που θα ρωτήσω –τουλάχιστον τους δικούς μου ανθρώπους- είναι τί είναι αυτό που δεν πήγε καλά (γελάει)!
\
Τι απαντάς σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι η φωνή σου θυμίζει την… Amy Winehouse;
Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, πόσω μάλλον για κάθε πρωτοεμφανιζόμενο, νέο καλλιτέχνη. Ο κόσμος έχει την τάση, τουλάχιστον στην αρχή, όταν δεν έχεις δώσει ακόμα το στίγμα σου, να σε κατατάξει κάπου και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να μην εκμηδενίζεται η μοναδικότητα του κάθε καλλιτέχνη. Πολλοί θυμίζουν κάποιον, έχουν επηρεαστεί από κάποιον, δεν υπάρχει παρθενογένεση σε τίποτα, οπότε δεν είναι κάτι που μου κάνει εντύπωση. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου τη θυμίζω! (γελάει) Μπορώ όμως να εντοπίσω ένα “σκούρο χρώμα” στη φωνή, στοιχείο που μπορεί να θεωρηθεί ως ομοιότητα. Θαυμάζω πάρα πολύ το έργο της οπότε με χαροποιεί να με συγκρίνουν με μια φωνή που θεωρείται σπουδαία και τη θαυμάζω, παρά με κάτι που είναι πολύ λιγότερο σπουδαίο, επομένως επιλέγω να το βλέπω κάπως έτσι.
Από τις εμφανίσεις σου φαίνεται να έχεις ιδιαίτερη σχέση με τη μόδα, τη φωτογραφία… αυτό εκφράζεται στο πλαίσιο της προβολής σου ως τραγουδίστρια;
Αυτό δεν έχει να κάνει με τη μουσική και δε γίνεται μόνο μέσα στα μουσικά πλαίσια, είναι κομμάτι του εαυτού μου έτσι και αλλιώς. Μου αρέσει η αισθητική που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος και δίνω βάση σε αυτή. Αλλά πάντα με μέτρο. Με την αυτοπροβολή έχω δυσκολία, νιώθω άβολα. Οι στιγμές που με κάνουν να νιώθω ελεύθερη είναι όταν βρίσκομαι πάνω στην σκηνή. Με γεμίζει ψυχικά, τώρα τα άλλα τα γύρω-γύρω δε με συγκινούν, αλλά το καταλαβαίνω ότι είναι μέρος της δουλειάς και επίσης είμαι τυχερή που έχω και μια μάνατζερ μαζί μου (Μελίνα Βασιλέιου), που με έχει βοηθήσει από την αρχή, έχω και μια εταιρεία, οπότε αυτά μού λύνουν κάπως τα χέρια (γελάει). Σέβονται πολύ αυτό που είμαι και τα όρια μου, αλλά καταλαβαίνω ότι και εγώ πρέπει να εξοικειώνομαι με όλο αυτό.
Τι ονειρεύεσαι για αυτό που κάνεις και, γενικά, πως σε φαντάζεσαι;
Δεν έχω ιδέα πώς με φαντάζομαι για πολλούς λόγους. Μιλάω πολύ ρεαλιστικά. Αυτή τη στιγμή νιώθω πως είμαι πολύ καινούρια στη μουσική και, αν και αισθάνομαι ότι οι αντοχές μου είναι απεριόριστες, αλλά οι αντικειμενικές συνθήκες είναι δύσκολες, έτσι μου είναι δύσκολο να φανταστώ μελλοντικά πού θα βρίσκομαι μουσικά αλλά και γενικότερα. Σίγουρα ονειρεύομαι πολλά, αν και δε μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα ιδιαίτερα.
Γιατί, σε τρομάζει;
Μου φαίνεται εξωπραγματικό. Το όνειρο είναι όνειρο. Στο μυαλό μου το όνειρο αντιφάσκει με την πραγματικότητα, για αυτό και με δυσκολεύει να φανταστώ ότι μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Θέλω να εξελιχθώ, σε όλους τους τομείς της ζωής μου, και να εκτιμώ εγώ η ίδια τον εαυτό μου όλο και περισσότερο. Να αισθάνομαι πως καθώς ωριμάζω και καθώς περνάνε τα χρόνια προοδεύω.