Απόγευμα …
Κρατάω πάλι το τετράδιο με τις σημειώσεις της ζωής μου …
Καταμετρώ βιαστικά τα λάθη και τα σωστά της σημερινής μέρας …
Βαραίνει η φωνή μου καθώς η βροχή πιτσιλά τις σελίδες μου και η κραυγή της ψυχής μου σε βρίζει ενώ η λογική μου σε συγχωρεί … Περίεργο σύμπαν παίζεις πάλι τα παιχνίδια σου και θέλεις να με πείσεις ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο …
Βαθιά ανάσα και σε περιγράφω βουτώντας την πένα στο μελάνι βιαστικά μην και ξεχάσω όσα είμαι έτοιμη να σου πω …
Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι…ευάλωτοι,αλαζόνες και αχόρταγοι με όσα η ζωή τους χαρίζει απλόχερα… Μάθανε από παιδιά να μην ικανοποιούνται με τα λίγα και να ζητάνε πιο πολλά απ’ όσα έχουν χωρίς να ξέρουν γιατί έχουν το κάθε τι στη ζωή τους και πόσο αξία έχει… Πολύπλοκη έννοια η αξία και σίγουρα δεν έχει το ίδιο νόημα για όλους… Όλοι μας όμως όταν γυρίσουμε το χρόνο πίσω και πίστεψε με θα το κάνεις εσύ θα το κάνω και εγώ και σίγουρα όχι μόνο μια φορά θα δώσουμε αξία στους ανθρώπους, στις στιγμές με αυτούς και θα αναπολήσουμε όλα εκείνα που μας κάνανε να νιώσουμε κάτι έστω και για λίγα δευτερόλεπτα… Ως παιδί και πλέον ως ενήλικας γνώρισα άτομα που μπήκαν και βγήκαν σαν κλέφτες ,που διάλεξαν ενώ μπήκαν από την πόρτα να φύγουν από το παράθυρο, άλλους που απλά τους διέγραφα γιατί δανεικούς παίκτες στη δική μου ιστορία δε θέλω και κάποιους που απλά υπάρχουν χωρίς να έχουν λόγο να φύγουν… Από την άλλη έχω και τους αγγέλους όπως αποκαλώ τους αγωνιστές που έχω δίπλα μου,εκείνους που μου κράτησαν το χέρι όταν το χρειάστηκα, που μου χαμογέλασαν όταν ο εαυτός μου δεν μπορούσε να στηριχθεί πουθενά και πάνω απ όλους εκείνους που μπορεί ο χρόνος και η απόσταση να στερεί την παρουσία τους κάποιες φορές αλλά ξέρω ότι ήταν είναι και θα είναι εκεί… Είμαι δύσκολη και πεισματάρα θα πεις ίσως και λίγο παραπάνω ξεροκέφαλη απ όσο θα έπρεπε για να τα γράφω όλα αυτά αλλά χαμογελάω και αγαπάω διαφορετικά κάθε άνθρωπο που διαλέγω να μπει στη ζωή μου … Δεν σου κλέβω το χαμόγελο αλλά σου δείχνω ότι ακόμα και μετά τα δύσκολα πρέπει να χαμογελάσεις αν θέλεις να έρθουν καλύτερα…
Σιγή …
Αναπολώ στιγμές …
Όμορφες στιγμές …
Καταμετρώντας ανθρώπους …
Πολύ δυνατό συναίσθημα να κλείνεις τα μάτια και να μπορείς να ονειρεύεσαι το μέλλον όμως πιο μεγάλο εγκεφαλικό οργασμό θα σου φέρει εκείνο τον παρελθόν που δάκρυσες από χαρά, εκείνα τα άτομα που σε φέρανε σε αμηχανία και μέσα σου κυλούσε η ευφορία των συναισθημάτων… Όλοι εκείνοι που δεν παίρνουν ταμπέλες σαν φίλοι ή έρωτες αλλά σαν παρουσίες που θα ήθελες να περπατάνε δίπλα σου ΄παραπάνω απ όσο το κάρμα έχει ορίσει… Αυτές οι ψυχές που κολύμπησαν στη σκέψη σου και οι παλμοί της καρδιάς σου χτυπήσανε τόσο δυνατά που έτρεμες από τον όλεθρο των αισθήσεων και των παραισθήσεων… Να τα δίνεις όλα όταν συναντάς πλάσματα που σε κάνουν να νιώθεις έτσι… Να σου ζητάνε λίγο και εσύ να δίνεις πιο πολύ… Να έχεις αύριο να θυμάσαι και το κορμί σου να προδίδει πώς όταν μιλάς για αγάπη πρέπει να δίνεις… Το παίρνεις έχετε δεύτερο γιατί στην πραγματική αγάπη θυμάσαι πόσα έδωσες όχι πόσα πήρες,πόσα τόλμησες και όχι όσα πόσα άφησες να περάσουν… Να μην αφήνεις εκκρεμότητες γιατί το χαμόγελο που στέρησες στον εαυτό σου το χρωστάς Εσύ ο ίδιος σε εσένα όχι οι άνθρωποι γύρω σου… Να Αγκαλιά-Ζεις πιο σφιχτά τους ανθρώπους και μην τους παραμελείς αν τους χρειάζεσαι… Ζεις και αναπνέεις με την Αγκαλιά και ας είσαι πιο σκληρός όπως θέλεις να δείχνεις αρκεί να επιτρέπεις στο μέλλον να τους φέρει δίπλα σου και όχι να κλείνεις βιαστικά την πόρτα γιατί δεν έχεις χώρο και χρόνο για αυτούς… Αν πάλι είσαι πληγωμένος από τα φαντάσματα εγώ θα σου πω ότι κανείς δεν προχώρησε επειδή ξέμεινε στο άσχημο παρελθόν… Όλοι συναντήσαμε τέρατα και κακούς στη ζωή μας αλλά αυτό που πάντα μένει είναι η επιθυμία να συναντήσουμε αληθινούς ανθρώπους που θα μείνουν βαθιά χαραγμένοι στην καρδιά μας….
Υ.Γ. ” Είμαι ένας από αυτούς … Άνοιξε μου “