Άνθρωποι … Πλάσματα σκυθρωποί ,κολλημένοι στα προβλήματα τους ,χαμένοι σε μια καθημερινότητα που δεν τους αφήνει να νιώσουν αυτό που πραγματικά χρειάζονται … Τι το θέλεις το σπίτι αν δεν έχεις κάποιον να αγκαλιάζεις και να δημιουργείς αναμνήσεις … Τι να την κάνεις τη ζωή αν δεν έχεις κάποιον να αγαπάς και να αγαπιέσαι … Δε λέω ωραία η μοναξιά ,η ελευθερία και η σκέψη ότι ΕΣΎ καθοδηγείς τη ζωή σου αλλά το αλατοπίπερο στην καθημερινότητα σου είναι εκείνο το πρόσωπο που σε κάνει να ξεπερνάς τα όρια σου … Εκείνα τα χέρια που σε αγκαλιάζουν και δεν αγαπάς πλέον άψυχα αντικείμενα αλλά προσωπικότητες και χαρακτήρες που σε φτάνουν στα όρια σου … Θα μου πεις δε θέλω τα όρια , θέλω την ισορροπία και εδώ θα έρθω να σε ρωτήσω ποτέ ήταν η τελευταία φορά που το μυαλό σου σκάλισε αναμνήσεις που σε ταξίδεψαν σε κρυφές συναντήσεις , τσακωμούς ,μεθύσια που ξημέρωσαν σε ξέστρωτα κρεβάτια γεμάτα πάθος και έρωτα …
Καλά κατάλαβες … Ακόμα σε νοσταλγώ …
Σκαλίζω αργά και βασανιστικά τις κούτες που σε έκρυψα … Περίεργο συναίσθημα να παίζεις ζάρια με τις αντοχές του εαυτού σου ,να δοκιμάζεις πόσο καλά θυμάσαι τις λεπτομέρειες και να ξεσκίζεις την καρδιά προσπαθώντας να μη νιώσεις αυτά που σε πνίγουν … Χαμογελάω και ένα δάκρυ κυλάει αργά στη θύμηση σου … Κάθε μέρα σε ζω από μακριά … Κρυμμένη σε ένα καβούκι που εγώ είχα και εσύ του έβαλες λουκέτο για να μην προσπαθήσει ποτέ ξανά άνθρωπος να με πλησιάσει … Σε τρομάζει αυτό που ακούς και θα αναρωτιέσαι τι κάναμε λάθος ,εμείς δυο εραστές που τα ξημερώματα κάθε Ανατολής δίναμε ραντεβού με αχαλίνωτα συναισθήματα ,αγκαλιασμένοι σφιχτά στο ίδιο μέρος …
Αν είχα μια ευκαιρία θα ήθελα λίγο παραπάνω φωτισμό στο σκηνικό μας … Θα έλεγα στο σκηνοθέτη να πάψει να παλεύει να χωρίζει τους ανθρώπους στις ιστορίες του και να τους αφήνει να εκφραστούν ελεύθερα … Να μην υπάρχουν πια αυτά τα πρέπει ,δεν πρέπει και κάθε είδος εγωισμού που συνηθίζει πάντα να προσθέτει για να αυξήσει το σασπένς … Ζούμε σε έναν αιώνα γεμάτο αμφιβολίες για το εμάς, τους στόχους μας και αυτά που πραγματικά θα θέλαμε να έχουμε και όλο αυτό πηγάζει από τις τσαλαπατημενες καρδιές μας … Όλοι πληγωνόμαστε και πληγώνουμε , αυτό που δεν μαθαίνουμε ποτέ όμως είναι ότι πρέπει να αντικρίζουμε κάθε ψυχή μοναδικά , σα να μην τη ξέρουμε και ας τυχαίνει να έχει γνωρίσματα οικεία στα μάτια μας …. Σαν σκηνή πρώτη θα έπρεπε να ξεκινάμε από το τέλος κάθε γνωριμίας … Περίεργο θα πεις αλλά όταν πραγματικά ξανασκεφτείς με καθαρό μυαλό καταστάσεις και ανθρώπους θα ξεδιαλύνεις μέσα σου ποιοι άξιζαν να μείνουν δίπλα σου και ποιοι να ξενοικιάσουν την βολεμένη τους θέση … Γιατί τον άνθρωπο τον γνωρίζεις στην απόσταση όχι στο κοντά και ας θέλουμε να πιστέψουμε ότι οι σχέσεις των ανθρώπων από απόσταση δεν λειτουργούν εγώ θα σου πω ότι αυτές δυναμώνουν όταν ΕΣΎ βυθίζεσαι στην ρουτίνα του ξανά …
Πίνω μια γουλιά από το ποτήρι και αισθάνομαι τον παλμό της πόλης , εκείνο το περίεργο συναίσθημα που επιτακτικά έμαθα πλέον να αποφεύγω και τρομάζω ανάβοντας βιαστικά τσιγάρο … Η παρέα στο τραπέζι ούτε μικρή ,ούτε μεγάλη αλλά ιδανική για να ξεσηκώσει το ναρκωμένο μυαλό μου από τις στοιχειωμένες σκέψεις που κάνω πάλι … Χαμογελάω και τα πνευμόνια μου γεμίζουν από το άρωμα του γλυκόπικρου καφέ καθώς ο καπνός από το τσιγάρο θολώνει τις κόρες των ματιών μου … Ψιθυρίζω λέξεις απαγορευμένες και η παρέα συνεχίζει να φτιάχνει την πεσμένη διάθεση μου όσο εκείνη η παρουσία δίπλα μου προσπαθεί να μου κλέψει νωχελικά τις αναμνήσεις …. Έχει ζωή κλεμμένη αυτή η πόλη και παρουσίες που έμαθαν να κρύβονται ή απλά να αδιαφορούν μπροστά στο πέρασμα του χρόνου …. Γέμισε το τασάκι από σκέψεις και ο ήλιος παλεύει να ζεστάνει την καρδιά μου όσο οι άγνωστες παρουσίες περικυκλώνουν σιγά σιγά το τραπέζι … Στις σιωπές δεν έμαθα να ξεδιπλώνομαι και η αδιαφορία μου έπεφτε πάντα λίγο βαριά ,κάτι σαν τα ηρεμιστικά που παίρνεις για να κοιμηθεί η αγριεμένη ψυχή σου …
Παύση …. Άρχισε το έργο και εγώ δανεικός θεατής ψάχνω να βρω κάτι λάθος ,να βγει έξω από το ρόλο ο πρωταγωνιστής και να μην ακολουθήσει τη σειρά των γεγονότων αλλά να το εξελίξει όπως η καρδιά του ορίζει … Μάταια περιμένω να τολμήσει όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι ακολουθούν στην πραγματική τους ζωή την πεπατημένη οδό … Με θλίβει αυτή η αδιαφορία που μαστίζει τους ανθρώπους στις μέρες ,που δεν είμαστε πλέον ηγέτες της ζωής μας αλλά ακόλουθοι του εύκολου και του ευκαιριακού … Πριν με κατηγορήσεις θα σου πω ότι έχω κάνει και εγώ λάθη γι αυτό αναπολώ το άγριο ,το ατίθασο και εκείνο το ανεξέλεγκτο που θα με πνίξει ο χείμαρρος της στιγμής πριν προλάβω να ανασάνω … Δεν υπάρχει το μαζί, είναι εκείνο το εγώ σου που θα έπρεπε να θες να νιώθει έτσι και ας μην είναι για πάντα … Φοβίζει το πάντα και εσένα και εμένα γιατί είναι σαν θηλιά στο λαιμό …
Θυμάμαι ακόμα κάθε φορά που σου γελούσα και ΕΣΎ με θαύμαζες από μακριά , γιατί το κοντά είχε μια ενέργεια τόσο δυνατή που σε έκανε αδύναμο … Το ένιωθα στο βλέμμα σου που έμαθε να με κρυφοκοιτάζει και εγώ έψαχνα λόγους για να σε φέρω πιο κοντά χωρίς να σε τρομάξω , να γευτώ τα χείλη σου και να ξεχυθώ στην αγκαλιά σου … Ξέθαψες την καλά κρυμμένη πλευρά μου και τώρα ξεγυμνωμένη σε αναζητώ στα σοκάκια του μυαλού μου τρυπωμένη σε μια γωνία μη και ξεψυχήσω από την αδιαφορία σου …
Υ.Γ. ” … Σε νοσταλγώ “