Εμείς οι λιγοστοί τρελοί που έχουμε μείνει να επιμένουμε πως ο κόσμος θ’ αλλάξει και να δεις που στο τέλος ίσως και να τον αλλάξουμε…
Οι λιγοστοί τρελοί που μέσα στην φρίκη σου κόσμε, διακρίνουμε τα φωτεινά σημεία…
Αχνοβλέπουμε το φως…
Και τι δεν έκαναν να μας το κρύψουν!
Και τι δεν έκαναν να μας βυθίσουν στο σκοτάδι!
Ξέρεις κάτι κόσμε εμείς δε χαμπαριάζουμε, δε μασάμε…
Και χωρίς ρεύμα με λάμπες πετρελαίου ,πάλι όνειρα θα κάνουμε…
Γιατί εμείς απ’ την ελπίδα ζούμε…
Αυτή μας τρέφει… αυτή μας δίνει ζωή…
Είναι μέσα μας…
Δεν πουλιέται…
Δεν κλέβεται…
Το φάρμακο μας, η γιατρειά μας, η έμπνευση μας…
Εμείς, οι λιγοστοί τρελοί ,οι απροσάρμοστοι και ονειροπόλοι…
Ρομαντικοί και ευαίσθητοι…
Έτσι γιατί γουστάρουμε να νιώθουμε, γουστάρουμε να δείχνουμε…
Να κλαίμε βοερά με φωνή….
Να γελάμε δυνατά με ψυχή…
Φοράμε κατάσαρκα την αλήθεια μας και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτήν…
Ζωντανή και απροσδόκητη η φορεσιά μας…
Όχι άλλου, μα δικιά μας…
Εμείς οι λιγοστοί τρελοί που αγαπάμε με μπέσα ,«παντελονάτα», τίμια χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς σκοπούς…
Γιατί μόνο αυτό ξέρουμε να κάνουμε άλλωστε…
Το μίσος δε το σηκώνουμε, μας κάθεται βαρύ, βάζουμε δάχτυλο και το ξερνάμε…
Εμείς οι λιγοστοί τρελοί που ζούμε για το σήμερα, φρικάρουμε με τα προγράμματα…
Στιγμές ευτυχίας μόνο θέλουμε, γέλια ,φίλους, ανθρώπους να μας αγαπούν…
Αλήθεια!
Αηδιάσαμε πια με τους «δήθεν», βγάλαμε φλύκταινες με την ψευτιά που μας πλασάρουν..
Εμείς οι λιγοστοί τρελοί που ίσως τελικά να μη είμαστε και τόσο λίγοι…
Προχωράμε μαζί κι αν ακόμη δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο ολόκληρο, ας αλλάξουμε τουλάχιστον τον μικρόκοσμο μας…