ΕΚΤΗ ΠΡΑΞΗ
Παρά τις αμφιβολίες του Βασίλη το δώμα χώρεσε σχετικά άνετα τους καλεσμένους της Μαριάννας, ο Γιάννης με την κοπέλα του κάθισαν μαζί στην ευρύχωρη πολυθρόνα, ο Γιώργος με την Γιάννα συνέχισαν να κάθονται στην τραπεζαρία κάνοντας παρέα στην Μαριάννα που τακτοποιούσε την κουζίνα ενώ η Ελένη, ο Βασίλης και ο Μάριος είχαν μεταφερθεί στον άνετο καναπέ μιλώντας και ακούγοντας μουσική.
«Βασίλη, να σου πω λίγο, μπορείς να με βοηθήσεις με τα πιάτα;»
Ο κοντραμπασίστας δεν απάντησε παρά μόνο σηκώθηκε και πήγε προς την κουζίνα, που ωστόσο δεν την χώριζε και μεγάλη απόσταση από τον καναπέ.
«Να σου πω, γιατί δεν τους αφήνεις λίγο μόνους τους;» Του είπε ψιθυριστά η Μαριάννα.
«Μα που να πάω βρε αγάπη μου, πενήντα τετραγωνικά είναι το σπίτι!!»
«Μα δεν τους βλέπεις πόσο ταιριάζουν, λίγο χρόνο μόνοι τους μόνο θέλουν.» Του απάντησε ενθουσιασμένη.
Ο Βασίλης μαγκώθηκε, κοίταξε λίγο δεξιά, λίγο αριστερά και του φάνηκε τόσο μικρός ο χώρος.
«Μα που να πάω;» Ξεστόμισε τελικά απελπισμένος. Ο Γιώργος με την Γιάννα γελούσαν απροκάλυπτα με αυτά που άκουγαν και ο Γιάννης κοίταζε όσους είχαν μαζευτεί στην κουζίνα και μιλούσαν.
«Παίζεις και βιόλα;»
Ο Βασίλης ακούγοντας την ερώτηση γύρισε προς το σαλόνι. Η κοπέλα του Γιάννη στεκόταν μπροστά από μια βάση που πάνω της είχε ένα βιολοντσέλο.
«Είδα όταν μπήκαμε το κοντραμπάσο αλλά την βιόλα την πρόσεξα τώρα.»
«Δεν είναι βιόλα, είναι βιολοντσέλο. Υπάρχει σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δυο όργανα αν και είναι πολλοί αυτοί που τα μπερδεύουν.»
»Η βιόλα δεν έχει αυτήν την μεταλλική ράβδο από κάτω και είναι σαφώς μικρότερη από το βιολοντσέλο, αν και βέβαια υπάρχουν βιόλες που φτάνουν και τα δύο μέτρα μήκος!!! Είναι αρκετά εντυπωσιακό αν το σκεφτείς αφού οι βιόλες συνήθως παίζονται όπως τα βιολιά, δηλαδή στηριζόμενα στον ώμο.»
«Μπορείς να μας παίξεις κάτι;»
«Δεν το συνηθίζω…»
«Ναι αλλά σήμερα θα μας κάνεις την χάρη!»
Δεν απάντησε, κοίταξε λίγο αμήχανα στον χώρο και πρόσεξε την Μαριάννα που περίμενε να απαντήσει ναι.»
«Ούτε εγώ δεν τον έχω ακούσει να παίζει βιολοντσέλο.»
«Η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι να παίζω…»
«Πλάκα κάνεις έτσι, όταν δηλαδή παίζεις με το κόντρα μπάσο στους δρόμους της Αθήνας δεν ντρέπεσαι;» Τον ρώτησε ο Γιώργος.
«Είναι η οπτική…!» Όσοι βρισκόντουσαν στο σπίτι έμειναν αμίλητοι, ο Βασίλης τους κοίταξε και κατάλαβε πως δεν το είχε εξηγήσει καλά και αναρωτιόταν μέσα του αν θα μπορούσε να τους δώσει να καταλάβουν αυτό που είχε στο μυαλό του.
«Ίσως δεν… αν… Είναι δύσκολο να εξηγηθεί.»
»Κάθε όργανο, κουβαλάει μέσα του μια ψυχή, μια αύρα. Το κόντρα μπάσο είναι λίγο πιο αναρχικό, πιο αλήτικο.»
»Αν μπορεί βέβαια κάποιος να χαρίσει τέτοια επίθετα σε ένα μουσικό όργανο.
Αν και σαν όψη δείχνει φανερά πιο σοβαρό και στιβαρό, ο ήχος του είναι αυτός που μπορεί να το κάνει πιο εύπλαστο και πιο κοινό στην χρήση του. Όμοιο είναι και το βιολί, ο ήχος του χωράει παντού, από την κλασική μουσική, ως και σε παραδοσιακά δημοτικά ακούσματα. Αντίθετα η βιόλα και το βιολοντσέλο – αν και δεν τους φαίνεται στηρίζουν με την αύρα τους την έννοια της στιβαρότητας σε αυτό που έχουν ταχθεί να κάνουν, να προσφέρουν στιγμές μαγείας στην κλασική μουσική. Είναι ελάχιστες οι φορές που θα δεις αυτά τα δύο όργανα έξω από το περιβάλλον τους. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι είναι θέμα οπτικής.»
»Με το κόντρα μπάσο μπορώ να βγω έξω στους δρόμους και να παίξω Jazz ή μια άλλη μουσική ή ακόμα και την μουσική που γράφω εγώ. Με το βιολοντσέλο είναι άλλη η αίσθηση, πρέπει να σταθώ δίπλα του όπως στέκεται αυτό απέναντι σε αυτό που είναι ταγμένο να κάνει.»
»Με καταλάβατε έτσι δεν είναι;»
«Είναι τρελός!»
«Είναι… όντως!!»Συμφώνησε ο Γιάννης με τον Γιώργο.
«Μα τι λέτε… Είστε και εσείς καλλιτέχνες!! Παραδείγματος χάρη, Γιώργο εσύ μπορείς να παίξεις με τον ίδιο τρόπο ένα κλασικό ρόλο και έναν ρόλο λίγο πιο ελαφρύ; Ο κλασικός ρόλος δεν έχει μια αύρα, μια βαρύτητα που σε αναγκάζει να αφοσιωθείς απόλυτα σε αυτόν ώστε να μην τον προσβάλεις;»
»Εσύ Γιάννη, το ίδιο στέκεσαι απέναντι σε έναν πίνακα του El Greco και σε έναν πίνακα του Σαγκάλ; Και οι δύο είναι καλλιτέχνες αναγνωρισμένοι ωστόσο στον κλασικό στέκεσαι με απεριόριστο σεβασμό απέναντι του, έτσι δεν είναι;»
«Ο Βασίλης έχει απόλυτο δίκιο, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα κάνεις χωρίς να τους αποδώσεις τον απόλυτο σεβασμό, και στην τέχνη αυτό ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στην τέχνη υπάρχουν πράγματα που ούτε καν τα αγγίζεις, δεν επιδέχονται αμφισβήτηση από τίποτε και από κανέναν. Οποιοσδήποτε άλλος τομέας μπορεί να προχωρήσει, να εξελιχθεί, να αλλάξουν δεδομένα και καταστάσεις ο τομέας της τέχνης επειδή είναι υποκειμενικά αντικειμενικός μένει αναλλοίωτος στον χρόνο όσο και αν έχουν αλλάξει οι μόδες, τα ρεύματα, η οπτική.»
»Κάτι που ήταν έργο τέχνης το δύο χιλιάδες προ Χριστού παραμένει μέχρι και σήμερα αξιοζήλευτο, αυτό που ήταν έργο τέχνης το χίλια πεντακόσια μετά Χριστού παραμένει έργο τέχνης μέχρι και σήμερα. Τα έργα τέχνης δεν είναι ούτε μπορούν να γίνουν έκπτωτα, παραμένουν ψηλά, στην θέση που άνηκαν από την αρχή της δημιουργίας τους. Είναι πιο πιθανό στην ιστορία κάποιο έργο τέχνης να μην πήρε την θέση που του άξιζε παρά να χάσει την θέση που πήρε… μάλλον αυτό το τελευταίο είναι απίθανο.»
«Και όλα αυτά γιατί ζήτησα να μας παίξει με το βιολοντσέλο;»
Όλοι μέσα στο σπίτι γέλασαν.
«Νομίζω πως της αξίζει να παίζεις κάτι.» Είπε ο Μάριος που τόση ώρα υπερασπίστηκε τις θέσεις του Βασίλη.
Η σουίτα Νο1 για βιολοντσέλο από τον Bach ήχησε μέσα στο μικρό σαλόνι, η Μαριάννα που δεν είχε ακούσει ποτέ τον Βασίλη να παίζει κλασική μουσική χαμήλωσε τα φώτα και ο Παρθενώνας τόνισε την παρουσία του ευνοούμενος .
Ήσυχα πήγε προς τον καναπέ και άθελα της στρίμωξε τον Μάριο ο οποίος επωφελούμενος βρήκε την ευκαιρία να πλησιάσει και να αγκαλιάσει απαλά την Ελένη, αυτή με την σειρά της του αγκάλιασε την παλάμη και αφέθηκε στο να ακούει την μουσική.