Τ’ αεροπλάνα βούιζαν πάνω απ’ το κεφάλι μου.
Έλεγα, με ποιο θα φύγει;
Πότε σε χάνω;
Στέγνωνε το στόμα μου και ζητούσα νερό από αγνώστους.
Δεν θυμόμουν το όνομα μου.
Που είναι;
Έτσι ρωτούσα.
Κάπου εδώ πρέπει να είναι.
Μιλούσα σαν σίγουρη μές την αμφιβολία μου.
Τί σχοινιά είναι αυτά;
Ήμουν μπερδεμένη.
Σε έδεσα εγώ ποτέ αγάπη μου;
Μα πως θα μπορούσα..
Υ.Γ. Να γυρίσεις ολόγυμνος θέλω, σαν τα καλά νέα. Αυτά που είναι από μόνα τους αρκετά και δεν χρειάζονται στολίδια.
Facebook : Χαζή Δανάη