Μετονομάσαμε τις ανομολόγητες ομοιότητές μας σε δήθεν διαφορές
και χάσαμε τα μεγαλύτερα ξημερώματα της ζωής μας κλεισμένοι σε κλειδωμένα σπίτια
σκορπισμένοι εδώ κι εκεί
-κι άντε, εμείς είχαμε το μολύβι μας.. οι υπόλοιποι;
Χωρίς ντροπή, σου λέω πως η υπομονή μου εξαντλείται.
Φταίνε οι λέξεις, οι ψεύτες και ότι τους περιβάλλει.
Ο αέρας σκορπάει αδιαφορία.
Συνεπώς τα χέρια μου ματώνουν πάλι απ’ τις απρόσκοπτες προσπάθειες να βρω ένα μέρος.
Αναβιώνω στιγμές ηλίθιας αναζήτησης.
Προφανώς με λάθος τρόπο.
Σου γράφω γιατί ξέρω.
Σου γράφω γιατί καταλαβαίνω.
Σου γράφω γιατί πρέπει να σου γράψω.
Πρόσεχε, μη μπλεχτείς στα δίχτυα που έχεις απλώσει
μην πέσεις μόνος σου στην παγίδα
μη χάσεις τα πιο όμορφα δειλινά της ζωής μας.
Άκουσα πως ψάχνουν κι άλλοι από δρόμο σε δρόμο να βρουν κάτι που να αξίζει.
Γνώρισα ανθρώπους που ψάχνουν «εκείνο» το μέρος, χρόνια τώρα..
Γνώρισα άλλους που σε κάθε κατραπακιά έβρισκαν τρόπους..
Μη ξεχνιέσαι.
Ορκιστήκαμε, στο μέσα μας, να φτιάξουμε από μια ιστορία τουλάχιστον άξια λόγου.