Φοβάμαι πως πίσω από κάθε «καινούριο έρωτα» κρύβεσαι εσύ.
Σε κάθε τι καινούριο, σε ψάχνω.
Σε κάθε σώμα που αγγίζω.
Σε κάθε μάτια που κοιτάζω, σκέφτομαι τα δικά σου.
Όταν λέω «σε θέλω» περιμένω το δικό σου χαμόγελο.
Πάντα θα σε ψάχνω σε κάθε άνθρωπο.
Πάντα θα συγκρίνω οτιδήποτε νέο με εσένα.
Τίποτα δε σε φτάνει.
Τίποτα δε μου βγάζει τον εαυτό που εσύ δημιούργησες.
Μαζί με σένα, έφυγε και η ψυχή μου.
Σου ανήκει. Σου ανήκω πια.
Δε θα αλλάξει ποτέ αυτό. Ακούς; Ποτέ.
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.
Αυτό θα μείνει μόνο.
Δεν αφέθηκα όταν έπρεπε.
Δεν σε ήθελα αρκετά όταν έπρεπε.
Θέλω να αφεθώ στα χέρια σου.
Σε θέλω περισσότερο από οτιδήποτε.
Δε θα στο πω όμως.
Αρκεί να προσέχεις. Να σε προσέχει.
Εγώ, θα ‘μαι εδώ…
Θα ελπίζω.
Θα αυτοκαταστρέφομαι.
Θα σου μιλώ σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Έτσι πρέπει πια.
Έμαθα –με τον χειρότερο τρόπο- πως έτσι πρέπει…