«Μεταθέτουμε τα πάντα για αύριο, καθώς δεν μας επιτρέπεται να τα ζήσουμε σήμερα. Αλλά η ζωή δεν παίρνει αναβολές»
έγραψε ένας φίλος μου πρόσφατα και αναρωτιόμουν γιατί δεν μας επιτρέπεται;
Γιατί η καθημερινότητα μας έχει διαλύσει…
Μέρες μαρμότας επαναλαμβανόμενες.
Δεν μιλάω μόνο για τις ζωές των άλλων, αλλά και για τη δική μου.
Και πρώτη και καλύτερη τη δική μου μάλιστα.
Ονειρεύομαι τη ζωή μου όμορφη, με στιγμές που κόβουν την ανάσα…
Και μη βιαστείς να με πεις πλεονέκτρα ή ψώνιο.
Δεν έψαξα την τελειότητα, αυτή δε θα την ήθελα άλλωστε…
Θέλω όμως να υπάρχουν όλα τα συναισθήματα μπλεγμένα.
Θέλω να έχει σκαμπανεβάσματα αλλά και στιγμές σαν ευθεία γραμμή καρδιογραφήματος.
Και θέλω να είμαι εγώ πρωταγωνίστρια.
Να κάνω κάθε μέρα πρεμιέρα.
Στη σκηνή της ζωής μου, ντυμένη με τα φανταχτερά μου…
Και τι δεν είχε αυτή η ζωή μου!!!
Καλούς, κακούς, αδιάφορους, ανύπαρκτους και αγγέλους.
Ανθρώπους που πέρασαν και τη ποδοπάτησαν και άλλους που ακόμα μοσχοβολάνε τα ρόδα που μου έστρωσαν.
Και έρωτες και πόνο και πίκρα και αισιοδοξία και χαμόγελο και θλίψη!!!
Είχε και μένα να εναλλάσσω τις σκηνές της σαν κινηματογραφικό τρέιλερ.
Να μη με προλαβαίνω.
Θέλω να προσπαθώ και να μη μεταθέτω τίποτα για αύριο.
Κάτι από δω κάτι από κει, να κόβω και να ράβω τη κάθε μέρα μου.
Να μην πω ποτέ μου ότι υπήρχε και μια ζωή που δεν έζησα.
Και ότι δεν έζησα, να τα δρομολογήσω.
Και να το κάνω προς πείσμα όλων. Προς πείσμα δικό μου!!!
Και έχω χρόνια μπροστά μου…
Γιατί γερνάει μόνο όποιος θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή.
Και γω δεν παραιτούμαι.
Και δεν της δίνω καμία αναβολή!!!