Λίγες μέρες πριν το τέλος της χρονιάς.
Μιας χρονιάς που τα είχε όλα.
Καλά και άσχημα, υπέροχα και συγκλονιστικά.
Και ήταν μια όμορφη χρονιά.
Ίσως κάποια σχέδια να μη πραγματοποιήθηκαν, ίσως κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους ικανοποιημένοι ότι πιθανώς να πέτυχαν κάνοντας με «είδος προς εξαφάνιση».
Και ίσως να έπεσα για λίγο, αλλά όταν μου άπλωσε το χέρι της η κόρη μου και μου χαμογέλασε κατάλαβα ότι όλα είναι περαστικά και ότι έχω την υπέροχη αγκαλιά της Λουίζας, να χάνομαι όταν για μερικούς η ευτυχία των άλλων μετριέται σε δόσεις κακίας.
Ήταν μια χρονιά που δοκιμάστηκα με την υγεία μου.
Χαμογελώ γιατί επιτέλους πήρα «διαζύγιο» από το πρόβλημα που με ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια.
Ήταν μια χρονιά που μου έφερε φίλους.
Καινούργιους, φίλους καρδιάς που αποδείξανε ότι είναι δίπλα μου και κοντά μου.
Και πως η αγάπη δεν χρειάζεται κόπο και θυσίες, παρά ένα χαμόγελο και λίγο νοιάξιμο.
Ήταν μια χρονιά που αποφάσισα να κάνω πράξη, σκέψεις και επιθυμίες μου κλειδωμένες στα ντουλαπάκια των σαράντα τριών μου χρόνων.
Ξεκίνησα τη συνεργασία μου στο the machine (ευχαριστώ και δημοσίως), έγραψα στίχους, έγραψα κείμενα, συνεργάστηκα με ανθρώπους.
Δε γέμισα το πορτοφόλι μου, γέμισα τη καρδιά μου.
Σταμάτησα τη δουλειά μου και ετοίμασα τα σχέδια μου για τα επόμενα χρόνια…
Και όχι δεν ήταν όλα εύκολα.
Ήταν όμως όλα προσπελάσιμα.
Είδα την ανατολή του ήλιου στα ταξίδια μου και απόλαυσα τη δύση του από το σπίτι μου στη θάλασσα.
Και αν κάποιους ανθρώπους τους έχασα από τη ζωή μου, ήταν πολύ λίγοι τελικά για να μείνουν μαζί μου και εγώ γέρασα για να δίνω συγχωροχάρτια.
Χαίρομαι γιατί το μυαλό μου και η ψυχή μου είναι ανοιχτά.
Χαίρομαι γιατί το ποτήρι μου είναι μισογεμάτο αλλά δεν θα το αδειάσω, θα το ξεχειλίσω.
Καλές Γιορτές σε όλους!!!