Οι άνθρωποί μπορεί να απομακρύνονται, να χωρίζουν , να χάνονται …
Ο έρωτας όμως είναι συναίσθημα που εύκολα δεν παύει…
Σιγοκαίει ανάμεσα στα χρόνια σαν κερί που ξέχασε να σβήσει….
Γίνεται σκιά και σ’ ακολουθεί…
Γίνεται φάντασμα και σε στοιχειώνει…
Γίνεται πληγή που κάθε τόσο που αλλάζει ο καιρός πονάει….
Κάποιες ψυχές λοιπόν τις νύχτες επισκέπτονται την πόλη των χαμένων ερώτων και σκαλίζουν τα παλιά….
Βρίσκουν καταφύγιο εκεί…
Κατοικούν αιώνια ανάμεσα σε πελώρια ερειπωμένα κτίρια, γεμάτα τοίχους από παλιές φωτογραφίες ξεχασμένων χαμόγελων…
Φωτογραφίες από πρόσωπα γελαστά, χαρούμενα…
Με βλέμματα σπινθηροβόλα που μαρτυρούν αβίαστα την ευτυχία…
Σώματα αγκαλιασμένα ,γνώριμα που σήμερα φαντάζουν τόσο ξένα …
Τόσο άγνωστα…
Κάποτε αντάλλαζαν χάδια νωχελικά, τρυφερά ,αγαπησιάρικα…
Φιλιά ατέλειωτα που έσταζαν καψούρα…
Πόθο και πάθος…
Τεράστια κιβώτια παραγεμισμένα ασφυκτικά ,στεγάζουν καλά κρυμμένα μέσα τους αλώβητες στον χρόνο αναμνήσεις…
Εκεί θα βρεις την αγαπημένη μπλούζα του Μιχάλη που η Μαρία δεν αποχωριζόταν από πάνω της…
Το πρώτο δώρο του Γιάννη στην Άννα…
Το ερωτικό γράμμα της Αφροδίτης στον Αλέξη…
Το εισιτήριο της πρώτης συναυλίας που πήγανε μαζί η Χρύσα και ο Φώτης…
Σωρό από περιτυλίγματα σοκολάτας…
Κάτι στοίβες από χιλιοειπωμένα σ’ αγαπώ γεμάτα σκόνη…
Κάτι αραχνιασμένα αρκουδάκια που ανταλλάχτηκαν με περίσσια χάρη σε εορτές και επετείους…
Κάθε βράδυ όλο και κάποιος ταξιδεύει για τα λημέρια εκείνα…
Μέσα σε μια βάρκα σέρνει το δικό του κουπί για την καθιερωμένη βόλτα στην πόλη των χαμένων ερώτων…
Στην πόλη του υποσυνείδητου…
Εκεί ξεθάβει μονάχος του το παρελθόν του…
Πιέζει τον εαυτό του να θυμηθεί ξανά και ξανά, αναμοχλεύει στιγμές…
Αλλάζει όσες φορές θέλει την ίδια ιστορία ,φτιάχνοντας δεκάδες διαφορετικά ενδεχόμενα…
Χαίρεται, λυπάται…
Γελάει, κλαίει …
Ανάλογα…
Δικαίωμα του!
Δικαίωμα του καθενός να σκορπίζει τα σκοτάδια του όπως γουστάρει…
Άλλος κοιμάται τον ύπνο του δικαίου κι άλλος αγναντεύει πελάγη αλλιώτικα…
Μέρη μακρινά και συνάμα τόσο γνώριμα…..