Είναι κι εκείνο το Φθινόπωρο
που η μοναξιά σου χτυπάει τη πόρτα.
Είναι κι εκείνες οι σκέψεις
που τρυπώνουν από τη κλειδαρότρυπα,
ανοίξεις δεν ανοίξεις.
Σου ροκανίζουν τη ψυχή.
Έρχεται ο χειμώνας κι εσύ,
θα κάτσεις απέναντί της.
Θα κεράσεις καφέ
και θα πιάσετε κουβέντα.
Και το μυαλό θα ελαφρύνει.
Ύστερα πάλι θα έρθει η Άνοιξη.
Κι η μοναξιά θα το σκάσει απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
Θα σ’ αφήσει για να σεργιανίσει
παρέα με αέρηδες.
Να πιάσει τον ήλιο της.
Και θα φτάσει ξανά εκείνο το Καλοκαίρι.
Περασμένη η ώρα κι εκείνη
θα ξεχαστεί σε γέλια και παρέες,
χορούς και θερινά σινεμά.
Θα ξελογιαστεί σε ήρεμες θάλασσες
μεγάλα φεγγάρια, φωτεινά αστέρια
κι αγκαλιές καλοκαιρινές.
Ο ήλιος δραπετεύει.
Μπήκε ο Οκτώβρης.
Κι εκείνη σα τον πιο πιστό εραστή,
σου χτυπάει τη πόρτα ξανά.
Μα ξέρω..
Την μαγνητίζουν τα πιο αληθινά χαμόγελα.