Hangover 3, 2013.
του Τοντ Φίλιπς
Η “αγέλη” (“wolfpack” στο πρωτότυπο) ξαναμπλέκει σε νέες, τρελές περιπέτειες για το κλείσιμο της ιδιαίτερα προσοδοφόρας και αρχικά σχεδόν ανέξοδης και αναπάντεχα υπερεπιτυχημένης τριλογίας του κωμικού franchise του Τοντ Φίλιπς.
“Ηangover” υπάρχει κυρίως στον τίτλο καθώς εδώ οι ήρωες δεν ξυπνούν μεθυσμένοι μετά από παντός τύπου κραιπάλες στα πλαίσια κάποιου μπάτσελορ πάρτυ. Μπλέκουν όμως με τον μαφιόζο Μάρσαλ (Τζον Γκούντμαν), ο οποίος ζητά εκδίκηση από τον Λέσλι Τσάου (Κεν Τζέονγκ- ο απολαυστικότερος χαρακτήρας/ηθοποιός του τρίτου επεισοδίου και εξίσου απολαυστικός στην κωμική σειρά “Community” όπου δευτεραγωνιστεί). Διότι ο Τσάου του έχει κλέψει του Μάρσαλ χρυσό και ναρκωτικά. Μετά από διάφορες σπόντες και στιγμιότυπα των δυο πρώτων επεισοδίων της σειράς, ο Τσάου έχει γίνει “φιλαράκι” του Άλαν (ακόμα πιο αφασικός ο Ζακ Γαλιφιανάκις) και ενώ αποδρά από μια φυλακή της Μπανγκόγκ συμπαρασύρει την παρέα σε ένα road trip που μοιάζει περισσότερο με κωμική περιπέτεια, γεμάτη καρικατούρες κακούς, ναρκωτικά, έντονες αναμνήσεις από ασύστολες κραιπάλες, μπόλικη αφασία, περάσματα γυμνών κοριτσιών, λίγο από Λας Βέγκας και πολύ από απενοχοποιημένο entertainment. Koινώς, χαλάρωσε και απόλαυσέ το. Και φρόντισε να προμηθευτείς ποπ κορν, αν όχι και τίποτα άλλο.
Το “Hangover” το πρώτο προοριζόταν αρχικά για έξοδο απευθείας σε dvd. Απρόσμενα βγήκε στις αίθουσες και σάρωσε τα box offices ανά την υφήλιο. Δεν έπαιρνε στα σοβαρά τον εαυό του και όλοι έδειχναν να το απολαμβάνουν στο έπακρο. Το βασικό μειονέκτημα αυτού του sequel είναι ότι μοιάζει με αρπαχτή. Χωρίς να είναι “μαλακία”. Γελάς. Απενοχοποιημένα. Δεν παίρνει ούτε τώρα τον εαυτό του στα σοβαρά. Εννοείται άλλωστε αυτό. Αλλά, ο Μπράντλει Κούπερ είναι πια περιζήτητος ηθοποιός (μην πω και γαμπρός) και παίζει σε σοβαρές, καλλιτεχνικές προσπάθειες (“Οδηγός αισιοδοξίας”, “Το τέλος του δρόμου”). Εδώ κάνει μια επιστροφή στην κολυμβήθρα που τον έκανε φίρμα γιατί προφανώς έχει πολλά μηδενικά η επιταγή που τον περιμένει. Ο Τζάστιν Μπάρθα, όπως και στο πρώτο φιλμ, όπου ήταν ο εξαφανισμένος γαμπρός, κάνει ένα πέρασμα κατά βάση. Ο Εντ Χελμς, μαζί με τον Κούπερ, ως ξεμέθυστοι και σοβαροί ενήλικες ζώνονται το στοιχείο των άτυπων superheroes σε αυτό το φιλμ. Και ο Γαλιφιανάκης…τα ξέρετε. Τα έχετε δει. Και στα άλλα hangover του αλλά και στα τηλεοτπικά σόου που εμφανίζεται στις HΠΑ. Ευκαιρία για εύκολη, γερή μπάζα λοιπόν. Όχι κατακριτέο. Αλλά αν φαίνεται, κόβει από το αποτέλεσμα.
Οι καφρίλες φυσικά δεν έχουν τελειωμό και αρκετές φορές είναι αστείες και επιτυχημένες. Η τετράδα διασχίζει τον δρόμο σαν τους Beatles στο εξώφυλλο του “Abbey Road”, παίζει ξύλο με πιστολίδι υπό τους ήχους του “Ν.Ι.Β.” των Black Sabbath, ο Γαλιφιανάκης έχει προλάβει να προκαλέσει μια καραμπόλα στον αυτοκινητόδρομο, να προκαλέσει έμφραγμα και τον θάνατο του πατέρα του, και να τραγουδήσει άρια σε κηδεία μέσα στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας!Μεγάλο μέρος αυτών των σκηνών μπορείτε να δείτε και στο trailer.
Για κάποιο λόγο πίστευα πάντα ότι τα “hangover” είναι μια stoner comedy χωρίς να είναι stoner comedy με τον παραδοσιακό τρόπο. Αλλά εμπεριέχουν ναρκωτικά, μεθύσια, “όργια” μεταφορικά ή κυριολεκτικά, αγορίστικη ανωριμότητα και αγορίστικη καφρίλα. Ο Τοντ Φίλιπς ξέρει την συνταγή. Και πλέον με δεδομένη την εμπορική επιτυχία του νέου του επεισοδίου έχει την ευκαιρία να χρησιμοποιεί πτήσεις στο Λας Βέγκας με αλεξίπτωτο, αυτοκίνητα που διαλύονται, και άλλα πολυέξοδα για την παραγωγή. Επειδή μπορεί. Επειδή ασχέτως ποιότητας, η (εισπρακτική) επιτυχία και η κάλυψη του κόστους είναι πλέον δεδομένα.
Για περισσότερο hangover στα πλαίσια bachelor party, δες το πρωτότυπο…”Bachelor party” με τον νεότατο τότε Τομ Χανκς.
Aν πάλι δεν την παλεύεις με όλα αυτά τα bachelor-hangover, και αν θες να μείνεις σπίτι με ξέφρενη, ασεβή κωμωδία πάντα, υπάρχει και αυτό:
(μην σε ψαρώνει ο τίτλος. Πώς λέμε Σαίξπηρ? Καμία σχέση!).
Άμλετ 2, 2008.
του Άντριου Φλέμινγκ
Ισοπεδωτική και αθεόφοβη -αλλά ποτέ χυδαία- βρετανικού χιούμορ κωμωδία, που θέτει τον Ιησού πλάι στον Άμλετ. Αμφότεροι ζητούν συγχώρεση από τους πατεράδες τους! Όλα αυτά στην θεατρική παράσταση που ανεβάζει ένας μικρού βεληνεκούς Εντ Γουντ του θεάτρου (Στιβ Κούγκαν), προκειμένου να διατηρήσει την θεατρική ομάδα της σχολής όπου εργάζεται.
Καλλιτεχνικοκεντρικό σενάριο που πιάνει το θέμα της τέχνης από τα μαλλιά και το σέρνει όπου ακριβώς χρειάζεται με πυρήνα την αντίληψη ότι η τέχνη είναι λίγο σαν την ζωή: δεν πρέπει να την παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά διότι αλλιώς θα χάσουμε το νόημά της. Με αναφορές στο σαρκοβόρο προφίλ του Χόλιγουντ, τους στενόμυαλους καλλιτέχνες-γνώστες, τους εκ του ασφαλούς κριτές που καθορίζουν ένα αποτέλεσμα λόγω της δημοσιοποιημένης γνώμης τους, την σχέση του πρωτοπόρου σε βαθμό υπερβολής καθηγητή (για σάτιρα μιλάμε άλλωστε) με ομάδα απείθαρχων μαθητών και την οργιώδη, (έυστοχα) εσκεμμένα θεατρική ερμηνεία του Κούγκαν, ο Φλέμινγκ κλείνει το μάτι ειρωνικά σε όσους δίνουν βάση στο δέντρο χάνοντας το δάσος. Σε όσους αναπαράγουν τα κλισέ και αραδιάζουν τρεις κουλτουριάρικες αράδες με πρόσχημα την καλλιτεχνία και όχημα την σοβαροφάνεια.
Απολαυστική σχεδόν σε όλα της (ακόμα και στα λογοπαιγνιακά αστεία με την λέξη “κλουβί”-”cage” στα αγγλικά, και τον…Νίκολας Cage) παλαβομάρα που δεν αφήνει σχεδόν τίποτα όρθιο, καταλήγοντας στο απόγειο της σάτιρας της ποπ κουλτούρας με το “pop idol”, Ιησού Χριστό να χορεύει το “Rock me sexy Jesus” και να το τραγουδά δίπλα στον Τζον Τραβόλτα του “Grease”…
Και με συμπρωταγωνίστριες τις Κάθριν Κίνερ και Ελίζαμπεθ Σου…
O Θανάσης Αγγελόπουλος σπούδασε Mass Communication and media arts/ Film and TV Directing στο Queen Margaret University. Σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Boy Story, η οποία συμμετείχε στο 18οAthens International Short Film Festival-Νύχτες Πρεμιέρας 2012, στο 6ο Thessaloniki International Short Film Festival 2012, όπου βραβεύτηκε με το cinematic achievement award και θα συμμετάσχει στο San Francisco Greek Film Festival 2013.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο φοιτητικό freepress Καλειδοσκόπιο, στο περιοδικό Λιμάνι καθώς και σε άλλα διαδικτυακά portals.
Θανάσης Αγγελόπουλος on Facebook
Θανάσης Αγγελόπουλος on Twitter