Σαν να φωνάζεις για να σταματήσεις αυτό που έρχεται και δεν σε ακούει κανείς…
Αυτό που πάντα ήξερες από την πρώτη εκείνη στιγμή
αλλά κανένας δεν μπόρεσε να δει ή δεν ήθελε να δει…
και μέσα στην νύχτα μόνος μιλάς σε μια εικόνα που φοβάσαι μην παραμείνει εικόνα και χαθείς μαζί της στο άπυρο ….
η μόνη λύση αφού δεν μπορείς να την ζήσεις…
σε κοιτάω και προσπαθώ να αναγνωρίσω κάτι δικό μας…
είσαι εσύ, αλλά τίποτα δεν είναι δικό σου.. τίποτα δεν είναι δικό μου.
Πάω να σου μιλήσω και χωρίς να το καταλάβω σωπαίνω ,
όσο με πλησιάζεις τόσο φεύγω και όσο με αφήνεις τόσο εξαφανίζομαι .
Σε μια στιγμή σου φώναξα, για να προλάβω αυτό που κάνεις ,
αυτό που έρχεται απειλητικά κατά πάνω μας αλλά δεν μπόρεσες να με ακούσεις
όσο περισσότερο φώναζα τόσο χανόταν η φωνή μου, έγινε ψίθυρος
και δεν έφτασαν ποτέ τα λόγια μου σε εσένα.
Αν κάποτε ακούσεις την φωνή μου θα καταλάβεις τι σου φώναζα εκείνη την νύχτα στην σιωπή.
Αν κάποτε μπορέσεις να με δεις θα καταλάβεις ότι η αλήθεια μου ξεπέρασε και έμενα την ίδια.
Και αυτό που έρχεται… φτάνει.
Μας κοιτάει σε απόσταση αναπνοής…
Όμως προλαβαίνουμε… έχουμε ακόμη μία ανάσα.