Οι στιγμές περνούν σαν νερό… πόσο τετριμμένο …μα συνάμα πόσο αληθινό;
Και όταν πια έρχεται η μέρα του απολογισμού… το συναίσθημα είναι πολύ περίεργο…
Και μάλιστα… όταν συνειδητοποιείς… πως οι στιγμές αυτές, τα πρόσωπα αυτά …έφυγαν μια και καλή….. Αυτό το σεντούκι που λέγεται παρελθόν.. τα έχαψε μέσα του.. και τα έκρυψε τόσο καλά. Το μόνο που σου άφησε.. είναι κάποιες φωτογραφίες, ορισμένες αναμνήσεις στο υποσυνείδητο… και μυρωδιές που θυμάσαι ανεπαίσθητα.
Και τότε…. Ένα μεγάλο κενό….
Νιώθεις μέσα σου μισός. Σαν κάτι να σου πήρανε που πριν νόμιζες ότι θα έχεις πάντα…..αλλά τελικά γελάστηκες!
Δεν μπορώ να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα… χαρά, θλίψη, απορία….
Τι να είναι;
Μάλλον γλυκιά μελαγχολία. Ναι!
Έτσι θα το ονομάσω… μου ακούγεται πιο ωραία στα αφτιά μου… μπας και παρηγορηθώ λιγάκι….
Όσο για τους πρωταγωνιστές, τους δευτεραγωνιστές… και τους κομπάρσους.. αυτό είναι μεγάλη ιστορία! Εκεί όσο και αν κάνεις τον απολογισμό… πάντα βλέπεις πόσο έξω ή πόσο μέσα έπεσες στην διανομή των ρόλων. Είναι αυτοί που εσύ ηθελημένα έκανες πρωταγωνιστές της ζωής σου… γιατί απλά.. πίστεψες στο ταλέντο τους! Σε κέρδισε ο χαρακτήρας τους! Σου έκλεισαν το μάτι και σου είπαν…. Είμαι ο ήρωας σου! ε ναι… οφείλω να το πω… απέτυχα παταγωδώς! Τι και αν νόμισα πως θα τα κατάφερναν; Ε λοιπόν ανέβηκαν στο σανίδι που λέγεται ζωή…. και απλά με απογοήτευσαν!…. Και όταν νόμισα πως όλα είχαν χαθεί…. ήρθαν οι δευτεραγωνιστές και προπάντων οι κομπάρσοι… και έδωσαν την καλύτερη παράσταση! Την πιο όμορφη νότα στην ζωή μου….
Μα ας σταματήσω πια τους συμβολισμούς! Τα πράγματα είναι απλά… η ζωή μας δεν είναι σκηνοθεσία! Δεν ορίζουμε εμείς ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές! Εάν το πιστεύεις αυτό πλανάσαι πλάνη οικτρά!
Έτσι είναι φίλε μου… Δεν είμαστε φωστήρες να ξέρουμε ποια άτομα είναι τα κατάλληλα… αυτά τα ίδια θα μας το αποδείξουν!
Πως;
Στην πράξη! Στην παράσταση… που λέγεται καθημερινότητα, που λέγεται ζωή!
Γιατί… οι άνθρωποι που συναντήσαμε τυχαία και θεωρούσαμε πως έπαιξαν απλά έναν δευτεραγωνιστικό ρόλο στην ζωή μας… έδιναν το παρόν σε κάθε παράσταση …σε κάθε πρόβα… και τελικά απέδειξαν ότι αξίζουν να παίξουν! Αξίζουν να βρίσκονται στην ζωή μας!
Οι πρωταγωνιστές που εμείς ορίσαμε απλά γιατί φανταστήκαμε ότι μας ταιριάζουν… σημείωσαν αποτυχίες, ατοπήματα και απουσίαζαν από τις πρόβες… με αποτέλεσμα να αποτύχουν στην παράσταση… και να απομυθοποιηθούν!
Και τότε τι νιώθει κανείς; Μήπως θλίψη που απέτυχε ως «σκηνοθέτης»; Μπα… δεν το νομίζω! Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους… άλλωστε… οι «πρωταγωνιστές» αυτοί αντικαταστάθηκαν από άλλους! Ε και; Απλή αναδιανομή των ρόλων έγινε!
Η παράσταση…. Πάντα θα αρχίζει και πάντα θα τελειώνει… το χειροκρότημα λοιπόν κράτα το για σένα… χειροκρότησε εσύ τον εαυτό σου… όχι για το ότι είσαι αλάνθαστος! Μην το ξαναπείς αυτό… Χειροκρότα τον εαυτό σου… για τα ίδια σου τα λάθη… που θα σε οδηγούν πάντα σε σωστά μονοπάτια… με όμορφους ανθρώπους να απαρτίζουν τον θίασο της ζωής σου!
Η παράσταση συνεχίζεται!