Προσπαθώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα ζωντανέψουν αυτή την άδηλη ασχήμια μέσα μου, που ολοένα θέλω να απαλλαγώ, αλλά δεν τα καταφέρνω. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή ακριβώς η αλάξευτη ασχήμια κεντρίζει το ενδιαφέρον διότι έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Είναι παρθένα. Δεν έχει μπασταρδευτεί με το «ηθικόν της υπόθεσης».
Έτσι, στις συναναστροφές μου δεν επιδιώκω να κερδίσω την συμπάθεια του συνομιλητή μου με δόλια τεχνάσματα, αποσκοπώντας σε μελλοντική εξαργύρωση. Αντιθέτως, με αυτοσαρκαστική διάθεση, θέτω τον περίπατο σε τεντωμένο σκοινί για να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε τις απρεπείς σκέψεις που κουβαλά ο καθένας μας, και που με υποκριτικό τρόπο προστατεύονται χωρίς καμία αιτία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκεί βρίσκεται ότι πιο όμορφο και δημιουργικό έχουμε μέσα μας. Είναι το μέρος που αποκαλούμε ουρανό, θάλασσα και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανένας.
Αντιλαμβάνομαι ότι η εσωτερική μετατόπιση προς μια άλλη αισθητική των πραγμάτων μπορεί να προκαλέσει την κοινωνία σε αυτοκριτική, και συνεπακόλουθα να της φανερώσει το τραγικό και απάνθρωπο πρόσωπο της. Και εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα που έρχεται να «λύσει» η ηθική για να συντηρήσει την «αλληλοεξόντωση».
Φίλοι και φίλες μου, με απλά λόγια, αυτό που θεωρείτε άσχημο στο εαυτό σας είναι ότι πιο όμορφο έχετε. Απλώς σας έχουν μάθει να πιστεύετε για το αντίθετο, γιατί αυτό θέτει σε κίνδυνο την εξουσία τους. Να θυμάστε ότι οι συνάνθρωποι σας έχουν ανάγκη να δουν το φως μέσα σας, γιατί αναζητούν την έμπνευση που θα τους ελευθερώσει.