Ακόμα κι οι πιο καλοί ηθοποιοί , όταν πέφτει η αυλαία και χαιρετάνε το κοινό τους
είναι ο εαυτός τους, είναι αληθινοί…
Γιατί ο ρόλος που παίζουν είναι σαν μια μάσκα που φορούν κι ας μην τη φορούν…
Μια μάσκα που τους μεταμορφώνει σε κάτι άλλο…
που στην αρχή έχει πλάκα, που σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι
και να επισκέπτεσαι άλλες εκφάνσεις της ζωής
να νιώθεις στο πετσί σου πως είναι να είσαι κάτι άλλο και να το διασκεδάζεις…
γιατί είσαι για λίγο … για τόσο όσο διαρκεί αυτή η παράσταση…
Με τη πάροδο του χρόνου όμως η μάσκα αρχίζει να σε πνίγει…
έχεις έντονη εφίδρωση και δυσκολία στην αναπνοή …
τα σημάδια δυσανασχέτησης είναι πλέον εμφανή στο κορμί σου…
Στο θέατρο της ζωής μας άραγε πότε πέφτει η αυλαία;;
Τα σημάδια του κορμιού όλοι μας τα γνωρίζουμε, για τα σημάδια της ψυχής άραγε αναρωτήθηκε ποτέ κάνεις …
πως η ψυχή σου δυσανασχετεί σε αυτή τη νοητή μάσκα… γιατί το σίγουρο είναι πως δυσανασχετεί…
Πως γίνεται κάποιος να παίζει θέατρο στη ζωή ακόμη κι όταν έχει πέσει η αυλαία… τι νόημα μπορεί να έχει όλο αυτό , μιας κι η παράσταση τελείωσε;
Πόσο μπορείς να παραμυθιάζεις τη ψυχή σου και μαζί και τις ψυχές των άλλων….
Ο αντίλογος είναι … πως η νοητή μάσκα που φόρας , είναι φτιαγμένη από τους άλλους για σένα χωρίς εσένα…
…κι όταν οι ομίχλη των συναισθημάτων καθαρίσει και το σκηνικό παίξει σε φόντο λογικής
τότε όλα κουμπώνουν, τα κομμάτια του πάζλ ενώνονται
το τοπίο ξεκαθαρίζει
κι όλα βγάζουν νόημα…
Cover Photo by Dimitris Kalogeris