Το ραντεβού δίνεται στο κέντρο της πόλης, ένα καλοκαιρινό πρωινό λίγο πριν αδειάσει η πόλη. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος είναι από τους ηθοποιούς, που αυτή την περίοδο δουλεύει πιο πολύ από πολλούς, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
Η φωνή του χαρακτηριστική, έχει “ντύσει” αμέτρητες διαφημίσεις στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, το πρόσωπο συνώνυμο νεότητας, μη σου πω παιδικότητας, με όλα τα καλά και αυθόρμητα που συνεπάγεται αυτός ο χαρακτηρισμός.
Μπήκε στη ζωή μας, μαζι με την γέννηση της ιδιωτικής τηλεόρασης. Στις αρχές της δεκαετίας του 90 ήταν στην κατάλληλη ηλικία. Ανήκει σε εκείνη τη γενιά που δημιούργησε τηλεοπτικούς ηθοποιούς και έδωσε ώθηση ακόμη και στο θέατρο και στο σινεμά.

 

Λόγω τιμής
Η γενιά μου, ταυτίστηκε με τη νεότητα αυτών των ηθοποιών, που μπήκαν στα “σπίτια μας”, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια έγιναν πολλά και ο ανταγωνισμός, οδήγησε σε όλο και πιο ποιοτικές δουλειές. Ποιός σημερινός 35άρης δεν παρακολούθησε μετά μανίας το “Λόγω Τιμής” το 1996;
Μια παρέα παιδιών που σπουδάζει στην Πάτρα και εμείς να παρακολουθούμε την καθημερινότητα τους. Δεν μπορώ να ξεχάσω δε, το πόσο ζήλεψα και ήθελα να σπουδάσω και εγώ σε αυτή την πόλη! Και τα κατάφερα! Πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία να βλέπει σειρές, που αφορούν νέους και εφήβους.
Και όλοι αυτοί οι ηθοποιοί είναι τελικά όσοι σήμερα συνεχίζουν τις επιτυχίες.
“Το “Λόγω τιμής” ήταν το “μπαμ” για μια ολόκληρη γενιά ηθοποιών. Για μένα ήταν ένας σταθμός στην καριέρα μου πολύ σημαντικός.”
“Δεν ήταν τα λεφτά που δίνονταν τότε το θέμα..ήταν το κλίμα. Ήμαστε η πρώτη γενιά νέων ηθοποιών, στην ελληνικη ιδιωτική τηλεόραση και ο ενθουσιασμός μας ήταν τεράστιος, για όλους τους συντελεστές, όχι μόνο για τους ηθοποιούς. Από τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου που το έγραφε μέχρι το Λάμπη Ζαρουτιάδη, τον σκηνοθέτη.”
“Το κλίμα ήταν μοναδικό, είχαμε φύγει όλοι για Πάτρα και μέναμε εκεί…δουλεύαμε μόνο αυτό και το μυαλό μας δεν είχε τίποτα άλλο, ούτε καν θέματα της καθημερινότητας. Τότε μπορούσες κάνοντας μία δουλειά, να τα βγάλεις πέρα.”
Τί είναι αυτό που πραγματικά έχει αλλάξει;  Είναι όντως η περιβόητη οικονομική κρίση που φταίει για όλα;
“Δεν λείπουν τα λεφτά, ακόμη και τώρα, από την τηλεόραση. Αυτό που φταίει είναι, ότι τα κανάλια τα έχουν εργολάβοι, μεσίτες που θέλουν να παίξουν τα πολιτικά τους παιχνίδια, δεν είναι άνθρωποι που δημιούργησαν την τηλεόραση, γιατί τους ενδιέφερε η ψυχαγωγία. Το αποτέλεσμα; Τα πράγματα να μην γίνονται ποτέ όπως πρέπει. Τώρα που αυτά τελείωσαν όμως, μήπως πρέπει επιτέλους να επενδύσουν στην ψυχαγωγία;”
“Τους βολεύει να συντηρήσουν αυτό το επίπεδο, δεν τους ενδιαφέρει να προάγουν κάτι καλύτερο. Στο εξωτερικό κάνουν προϊόντα για να τα εξάγουν, εδώ μόνο στο “Νησί” υπήρχε μια τέτοια σκέψη από πίσω, αλλά και πάλι τίποτα δεν έγινε. Όλα αυτά γιατί δεν ενδιέφερε κανέναν να βγάλει χρήματα από την ψυχαγωγία.”
Τα παιδικά χρόνια
Με ένα τεράστιο μιλκσέικ φράουλα μπροστά του, θέλω να ταξιδέψουμε ακόμη πιο πίσω.
Να φθάσουμε στα παιδικά χρόνια. Όχι και πολύ πίσω, δηλαδή.
Εγγονός της Μαρίκας Νέζερ και γιος ηθοποιού ανέβηκε στη σκηνή ήδη από το Δημοτικό, μόλις το 1982, σε ηλικία 12 ετών, στην έκτη δημοτικού.
“Κάναμε παραστάσεις στο δήμο νέας Σμύρνης, στο άλσος, η Κάρμεν ήταν από τις πρώτες μου δασκάλες, πριν από αυτή βέβαια ήμουν ένα χρόνο στη Λία Χατζοπούλου-Καραβία, η οποία ήταν συγγραφέας παιδικών έργων. Εκεί με είδε η Κάρμεν και με ζήτησε στην ομάδα της. Στην ουσία έκανα ερασιτεχνικό θέατρο από έκτη δημοτικού μέχρι και το Λύκειο.”
Στα 40 του πια, με 28 χρόνια στο θέατρο δεν θυμάται τον εαυτό του χωρίς αυτό. Δεν μπορεί να το ξεχωρίσει. Γαλουχήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε αυτό.
“Υπήρχε η επιρροή αυτή και όταν εισαι παιδί, ολα αυτά διογκώνονται.Ξεκίνησε, γιατί με ένα τρόπο τραβούσα έτσι το κέντρο της προσοχής τους, ήθελα να είμαι το επίκεντρο. Οι γονείς μου, έλειπαν πολλές ώρες από το σπίτι, ήμουν πολλές ώρες μόνος μου και με αυτό τον τρόπο αναπλήρωνα όλο το κενό.
Βρήκα τον τρόπο τελικά και τράβηξα την προσοχή πάνω μου.”
Τα παιδικά χρόνια γεμάτα εικόνες, παρέες, γέλια στις πλατείες..μιλάμε για αυτά με νοσταλγία και ανυπομονησία να τα πούμε όλα!
“Πριν καν τελειώσω το σχολείο έπαιζα ήδη σε σήριαλ. Το επέλεξα από εκείνη την ηλικία. Για μένα ήταν παιχνίδι, παρέα, ένας κόσμος διαφορετικός, όπως σήμερα είναι το θεατρικό παιχνίδι.”
Το Θέατρο
Στο θέατρο επαγγελματικά, η πρώτη του δουλειά ήταν το 1993, μια παραστάση με τον Μιχάλη Μητρούση, τη Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη, με το Νίκο Μαστοράκη. Έρωτας και Αναρχία” στο θέατρο Αλάμπρα.
“Είχαμε φοβερό κλίμα. Είχαμε περάσει καταπληκτικά. Ό,τι και να σου πω θα είναι λίγο. Και δεν είναι από αυτά που λένε και ας εχουν σφαχτεί. Είναι αλήθεια..είχαμε φοβερό ενθουσιασμό.”
Ο Πουπουλένιος και η επιτυχία
“Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος πάει πιο πολύ στο θέατρο πια και μάλιστα τα νέα παιδιά. Εμείς έχουμε νεανικό κοινό. Στον “Πουπουλένιο” βλέπω συνεχώς νέο κόσμο και χαίρομαι για αυτό.”
Ένα δύσκολο έργο του Μάρτιν Μακ Ντόνα, γιατί θίγει θέματα ταμπού για την ελληνική οικογένεια: παιδική κακοποίηση και παιδιά με ειδικές ανάγκες.
Το έργο έχει ανέβει ξανά στην Αθήνα. Αυτή τη φορά όμως έσπασε τα ταμεία. Σε μια χρονιά με πιο πολλές, από κάθε άλλη φορά, παραστάσεις, για να βρεις μια θέση στον Πουπουλένιο είχες να εκπληρώσεις μια δύσκολη αποστολή. Το καστ ποιοτικά εμπορικό: Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής και Γιώργος Πυρπασόπουλος.
“Η επιτυχία οφείλεται στην ομαλή συνύπαρξη και των τεσσάρων μας και στην καθαρή ανάγνωση του Κωσταντίνου, χωρίς να θέλει να πει κάτι παραπάνω ή κάτι λιγότερο. Έκανε το ανέβασμα του έργου, αυτού που είναι.”
Η νέα ταινία
Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη “Chevalier”
Και αν γίνεται ακόμη προσπάθεια στο ελληνικό σινεμά, αυτό οφείλεται και στη “σχόλη” που εκπροσωπούν η Αθηνά-Ραχήλ Τσαγκάρη, ο Λάνθιμος και πολλοί νέοι που προσπαθούν να κάνουν κινηματογράφο, με όρους εξωτερικού και budget ελληνικό.
Η νέα ταινία της Τσαγκάρη, δεν έχει πάρει ακόμη το δρόμο για τις αίθουσες, όπως φαίνεται όμως, έχει να διανύσει πολλά φεστιβαλικά χιλιόμετρα.
Συνεχώς μου τονίζει πόσο τυχερός νιώθει, που δουλεύει για ταλαντούχους ανθρώπους και με τέτοιες συνθήκες!
“Μιλάμε για ιδανικές συνθήκες σε όλα, θα μπορούσε να είναι ένα υπόδειγμα για το πως πρέπει να γίνονται οι παραγωγές σε αυτη τη χώρα. Υπάρχουν φιλότιμες προσπάθειες.”
“Στην Ελλάδα κάνουμε σινεμά, αλλά κάνουμε με λίγα χρήματα. Και το σινεμά είναι ακριβό σπορ. Δεν υπάρχει και η στήριξη σε παροχές, όχι σε χρήματα. Θες, για παράδειγμα, να κάνεις μια ταινία και τραβάς τα πάνδεινα μόνο για να πάρεις τις άδειες. Όχι απλά δεν σε βοηθούν, σε εμποδίζουν κιόλας. Και παρόλα αυτά, βλέπεις  ότι οι Έλληνες κάνουν σινεμά και παίρνουν και διακρίσεις στο εξωτερικό αλλά δεν φτάνει αυτό.”

Κάθε συνάντηση, που πραγματοποιώ για τη Μηχανή μας, μου υπενθυμίζει τους λόγους που αγαπάμε τους καλλιτέχνες.. Ένας ακόμη λόγος λοιπόν, η παιδικότητα!
Αυτό το χειμώνα θα τον δείτε στον Πουπουλένιο, στην ταινία Chevalier, ή σε διαφημίσεις στην τηλεόραση.