Το φαντασιακό που στηρίζεται σε παρελθοντική πολιτισμική σκέψη απεικονίζει την έλλειψη ταυτότητας του υποκειμένου και σκιαγραφεί τον ορθολογισμό στην απόλυτη αποδόμηση του.
Αρχικά βιώνουμε ένα καθεστώς εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια που εφαρμόζει για πρώτη φορά στα παγκόσμια απεχθής πολιτική που διαλύει το έθνος. Εν συνεχεία, γίνονται εκλογές και αλλάζει κυβέρνηση. Η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να διαπραγματευθεί τους απεχθείς όρους και υπάρχει ένας πρωτοφανείς πόλεμος και αμφισβήτηση ακόμα και από απλούς πολίτες. Βλέπουμε μια συμπεριφορά από την Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοφανούς αγριότητας την στιγμή που ένα έθνος διαλύεται. Και η ερώτηση είναι, μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να προάγει την ομόνοια των κρατών και των εθνών και ακόμα περισσότερο την οικονομική και πολιτισμική ενοποίηση των λαών; Φυσικά και είναι ρητορική, γιατί οι πράξεις φωτίζουν ακριβώς το αντίθετο. Την διάλυση της Ευρώπης, την άνθηση του μίσους μεταξύ των λαών και των αφανισμό ποικίλου πολιτισμικού πλούτου.
Το μόνο που μπορούμε να αντιπαρέλθουμε σ’ αυτήν την σχεδιασμένη πανωλεθρία είναι να μπορέσουμε να δούμε τον εαυτό μας να αντιμάχεται στις εσωτερικές ψεύτικές ανάγκες του, τον καταναλωτισμό, την έκθεση στα ΜΜΕ και να ορθώσουμε το ανάστημα μας «γυμνοί» μέσα από την διαρκεί δημιουργική αμφισβήτηση και μοναξιά μας. Ο άνθρωπος ομορφαίνει όταν ρίχνεται στα δύσκολα και οι φωνές των πιο πνιγμένων καημών του ορθώνονται στον λόγο. Είμαστε τόσο ευάλωτοι στον χρόνο που αισθανόμαστε την ευτυχία σαν μια μετάλλαξη του εαυτού μας.