Ήταν αδυναμία. Ήταν έλξη από τις λίγες.
Πάθος ανεξέλεγκτο που φούντωνε μα ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να βγει στην επιφάνεια και να φέρει την τρικυμία που του άξιζε.
Ήταν εγωισμός. Πολύς εγωισμός για το ποιος θα πληγωθεί λιγότερο, ποιος θα παραμείνει δυνατός στις αντιξοότητες της ανασφάλειας και του φόβου.
Ήταν παιχνίδι σκληρό. Σε κανέναν τους δεν άρεσε να χάνει. Ποιος θα μπήξει την λεπίδα πιο βαθιά στον άλλον…
Ήταν μια νύχτα μοναχά όλη και όλη. Μόνο τόσο χάρηκαν ο ένας τον άλλον.
Μα τι είναι η ζωή ; δυο- τρεις καλές στιγμές σαν και αυτές που δεν τις ξεχνάς ποτέ.
Ήταν τα όμορφα του λόγια. Ήταν το βλέμμα της που μαρτυρούσε τα πάντα.
Ήταν όμως.. χρόνος παρελθοντικός και θρύψαλα με μιας οι καρδιές μας.
Δεν υπάρχει γυρισμός. Το τέλος, τόσο ξεκάθαρο και βουβό καταβροχθίζει και τα τελευταία απομεινάρια.
Δεν πειράζει. Να ναι καλά.
Να ζει. Να γελά. Να αγαπά.
Και αν την σκέφτεται που και που ελπίζει μόνο να χαμογελά για όλα τα όμορφα που πέρασαν μαζί.
Και εκείνη το ίδιο θα κάνει.
Γιατί έτσι αξίζει μόνο να αναλογίζεται κανείς μια τέτοια ιστορία