Προτιμώ την αιωνιότητα για μας.
Και ας λένε ότι η αιωνιότητα είναι για τους βλάκες.
Και μεις βλάκες ήμαστε.
Δε θα μπορούσαμε, δεν θα το αντέχαμε…
Οι σχέσεις είναι για τους αδύνατους…
Για αυτούς που δεν τολμούν την υπέρβαση και συμβιβάζονται σε καλούπια κοινωνικής αποκατάστασης.
Και μεις δεν ανήκαμε ποτέ σ αυτή τη κατηγορία.
Εγώ και συ ζούσαμε για την αιωνιότητα.
Φτιάχναμε στιγμές στο μυαλό μας και στη φαντασία μας τους δίναμε ζωή.
Γιατί μόνο εκεί επιλέξαμε να το ζήσουμε. Στη φαντασία μας. Και συνειδητά!!!
Θυμάμαι την τελευταία φορά που μ ακούμπησες…
Ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα ίσα που έπρεπε να περάσει στο αίμα μου…
Φρεσκάδα και αλμύρα, αυτό!!! Αλμύρα και γεύση ανοιχτής θάλασσας η μυρωδιά σου.
Και γέμιζε το χώρο. Ήσουν όλα εσύ!!!
Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και κρυφογελούσαμε με όλα αυτά τα ασήμαντα, ανούσια που έπαιζαν γύρω μας!!!
Τα μάτια σου, μου έδιναν σήματα και γω σου απαντούσα.
Ο κόσμος αυτός είναι μικρός καλέ μου για να μας αντέξει!!!
Εμείς ήμαστε αερικά!!!
Ποτέ δε θα μ αγγίξεις. Το ξέρω!!!
Ήταν η μυστική μας συμφωνία. Από κείνο το βράδυ που σε ζήτησα και δεν ήρθες.
Το ξερα ότι δεν θα ερχόσουν ποτέ.
Ακόμα και τις φορές που παραβίαζα τη μυστική μας συμφωνία, δοκίμαζα τις αντοχές μας…
Ποτέ δεν ανταλλάξαμε τηλέφωνα…
Το τυχαίο της μοίρας μας έφερνε περισσότερο κοντά απ’ ότι όλους τους άλλους μεταξύ τους.
Με περίμενες χωρίς να το ξέρεις σε κάθε γωνιά και ερχόμουν όπου ήσουν!!!
Δε θα τελειώσει ποτέ.
Τα αερικά δεν φυλακίζονται!!! Δεν πεθαίνουν, δεν σκορπίζονται.
Για αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Γιατί για μας ποτέ δεν άρχισε!!!
Ποτέ δεν την θυσιάσαμε, δεν την εξευτελίσαμε, δεν την κάναμε γήινη αυτή την επαφή.
Επιλέξαμε την αιωνιότητα μας…