Η λαχτάρα της προσμονής. Αυτή η προσμονή!!!
Το βλέμμα, το χάδι, το άγγιγμα. Ανεπαίσθητα, σχεδόν αόρατα.
Ένα πεταχτό φιλί…
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αυτές τις στιγμές μας, τις έζησα πραγματικά!!!
Δευτερόλεπτα του χρόνου, μαζί σου.
Δεν είναι πολλές, δεν είναι ιδιαίτερες και ίσως για κάποιους, ακόμα και για σένα ασήμαντες, αλλά φτάνουν για να μου δίνουν λόγο και ύπαρξη.
Για να μπορώ να παιδεύω το μυαλό μου με σένα…
Για να νιώθω ότι η ζωή μου είναι ωραία. Γιατί εσύ είσαι η ζωή μου!!!
Γιατί έχεις τη δύναμη να με κάνεις να νιώθω πως το πιο μικρό σου άγγιγμα φτάνει για να με λυτρώσει απ όλες τις πίκρες που έχω γευτεί…
Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός, ξέρω όμως πως μπορεί να λατρεύεται η ιδέα του.
Γιατί και συ μια ιδέα είσαι και σε λατρεύω.
Και δεν με νοιάζει αν σε λατρεύω μόνο εγώ και δεν με νοιάζει αν εσύ δεν το μάθεις ποτέ και δε με νοιάζει αν ποτέ δεν θα το νιώσεις.
Μου φτάνει που εμένα με κρατά ζωντανή.
Μπορώ να σε λατρεύω με δύναμη και αυτή θα είναι η δύναμη μου.
Είναι πόθος και σκοπός.
Η αγάπη, μάτια μου δε μοιράζεται απλόχερα.
Τη κρατάς κλεισμένη εκεί στα κατάβαθα σου και περιμένεις…
Και δε σε νοιάζει για πόσο…
Γιατί ξέρεις πως όταν έρθει θα είσαι πλήρης πια…
Γιατί ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια…
Ακόμα και ο θάνατος σου δεν θα είναι ο ίδιος.
Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν έχουν νιώσει τη γεύση της αγάπης!!!
Εγώ δε θα μια μία απ΄ αυτούς…
Εγώ θα φύγω έχοντας γεμίσει αγάπη για σένα.
Έχοντας κρατήσει όλα τα δικά σου φυλαγμένα.