Φοβάμαι
Φοβάμαι να ζω τα πάντα με ανθρώπους
Φοβάμαι να δημιουργώ εικόνες και στιγμές μαζί τους μόνο
Φοβάμαι τις αναμνήσεις
Οι άνθρωποι φεύγουν.
Κι εσύ μένεις πίσω. Να αποτελείς το παρελθόν.
Και αν φύγουν κι γώ μείνω με τις αναμνήσεις;
Φοβάμαι.
Φοβάμαι ότι θα τα ζήσω όλα με εκείνους που θα φύγουν και μετά όλο το
παρελθόν μου θα σχηματίζεται από τις εικόνες τους.
Τα συναισθήματα όμως;
Αυτά που πάνε;
Χάνονται λες κι αυτά; Εξαφανίζονται;
Γι αυτό δε μου αρέσουν και τα μεγάλα λόγια.
Τα φοβάμαι και αυτά.
Γιατί αν φύγουν οι άνθρωποι θα πάρουν και αυτά μαζί τους.
Τα σ’ αγαπώ για πάντα με φοβίζουν και αυτά.
Η λογική θα φταίει.
Αυτή, που μπαίνει εγωιστικά πριν την καρδιά.
Αυτή, που επιβάλει όρια στα θέλω και στα ζώ.
Εσύ πρέπει απλά να αποφασίσεις αν δέχεσαι αυτά τα όρια.
Να αποφασίσεις αν φοβάσαι.