Φοβάμαι τις μέρες που θα ρθουν
κι απλά θα προσπεράσουν βιαστικά
σαν μην έχουν τίποτα καινούριο να δώσουν.
Φοβάμαι μην ξεμείνω παγιδευμένη
στο μικρόκοσμο που επιμελώς έφτιαχνα τόσα χρόνια,
να κρυφοκοιτάζω τους άλλους να παθιάζονται,
να πονάνε, να αγαπάνε, να ζουν.
Φοβάμαι μην γίνεις κι εσύ μια ανάμνηση
-από τις πολλές-
που φυλάω στο χρονοντούλαπο του μυαλού μου
και το ανοίγω συχνά πυκνά να αερίζεται.
Μια φανταστική παρέα να ταξιδεύουμε με παλιά τραγούδια.
Φοβάμαι μην γίνω αυτό που φοβόμουν πάντα.
Μια φιγούρα άδεια σ’ ένα γεμάτο κόσμο.
Από κείνες που παρατηρείς με δέος και αναρωτιέσαι
τι μπορεί να πήγε στραβά ρε γαμώτο με τη Ζωή και δαύτες…
Φοβάμαι μην χαθείς μια μέρα και δεν νιώσω τίποτα.
Μην έχω ξεχάσει πως είναι να αντιδράς.
Σαν να περίμενα τη φυγή σου από καιρό.
Εγώ, που με έπνιγαν τα συναισθήματα,
τρέμω μην πνιγώ μέσα τους μια μέρα.