Πόσοι έρωτες δεν κατέληξαν σε ένα «δεν ξέρω τι θέλω αγαπημένη μου, συγνώμη».
Λάθος άνθρωπος, λάθος τόπος, λάθος χρόνος. Όλα λάθος.
Μα πάνω απ όλα λάθος η επιλογή μας τελικά.
Φάγαμε τα καλύτερα μας χρόνια με κλάματα, έρωτες και άντρες που μας πλήγωσαν.
Και αυτοί φύγανε και εμείς εκεί να αναρωτιόμαστε: «Τι έγινε ρε κορίτσια;»
Και δε θα αναφερθούμε στο τι κάναμε για πάρτη τους. Λαμπάδες αναμμένες!!!
Μόνο που μας είχανε για λαμπάδες της Λαμπρής και μας κρατήσανε αναμμένες για πέντε λεπτά, μέχρι να τελειώσει η Ανάσταση!!!
Και πέρασαν βράδια ατέλειωτα περιμένοντας ένα μήνυμα τους και πέρασαν χρόνια περιμένοντας τους να μεγαλώσουν.
Το άστρο της γκαντεμιάς, μεσουρανεί στη ζωή μας και ότι ανάδρομο κυκλοφορεί το κουβαλάμε πάνω μας.
Πως μας τυχαίνουν όλοι αυτοί;
Έρχονται στη ζωή μας, σκάει το χειλάκι μας «ωραία έδεσε το γλυκό – έχω σχέση – προχωράω!!!»
Νομίζεις ότι προχωράς. Για την ακρίβεια προχωράς μόνη σου!!!
Δίνουμε – δίνουμε και μετά από λίγο θυμίζουμε τους σκύλους μας που στέκονται στα τέσσερα περιμένοντας το κοκαλάκι. Και με τη γλώσσα έξω!!!
Και αφού μας ταλαιπωρεί γιατί μόνο ταλαιπωρία είναι όλο αυτό αντί να στρώσει, εξαφανίζεται!!!
Όχι άντρες αλλά αντράκια. Αντράκια είναι!!!
Και περνάνε τα χρόνια και αναρωτιέσαι «μα που πήγαν όλοι οι άντρες;»
Στα αζήτητα!!!
Ή και στο διάολο που τους έστειλαν κάποιες άλλες σαν και εμάς, πριν από μας. Αλλά ξαναγυρίσανε μωρέ να μας βασανίσουν!!!
Και δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Και δεν πρέπει.
Γιατί κάπου εκεί έξω σίγουρα υπάρχει κάποιος να μας περιμένει, που δεν τον είδαμε ακόμα, δεν έπεσε πάνω μας. Αλλά υπάρχει!!!
Και περιμένεις, αναμένεις, προσδοκείς.
Άλλωστε θα πρέπει να φιλήσεις αρκετά αμφίβια για να καταλήξεις στο πρίγκιπά σου.
Αυτοσαρκάσου, χαμογέλασε και άφησε το ένα σου γοβάκι να χαθεί!!!
Ποιος ξέρει;