Φαντάσου να σ’ έλεγαν αγάπη και να πρέπει όλα να τα μπορείς…
Φαντάσου να ήσουν τώρα στη ζωή μου.
Πέρασα πολλά και εσύ δε ήσουν κοντά μου.
Δε με στήριξες.
Δε ήσουν αγάπη.
Και να πρέπει λέει όλα να τα μπορείς.
Ασήκωτο βάρος σου δίνω!!!
Λάθος εκτίμηση έκανα.
Εσύ δεν μπορείς να σηκώσεις τα δικά σου βάρη θα αντέξεις και τα δικά μου;
Τι ειρωνεία!!!
Και να σκεφτείς ότι εγώ δεν έφυγα από δίπλα σου.
Αυτό το λάθος έκανα πάντα.
Πίστευα ότι η αγάπη είναι ανταποδοτική. Δούναι και λαβείν.
Μαζί σου τελικά νιώθω μοναξιά.
Μοναξιά απελπιστική.
Τι φαντάζεσαι;
Ότι λέγοντας μου δυο τρεις κουβέντες και κάνοντας μου παρέα καλύπτεις τις μοναξιές μου;
Γελάω!!!
Μαζί σου γελάω για πολλούς λόγους.
Αλλά γελάω περισσότερο γιατί νομίζω ότι υποτιμάς τη νοημοσύνη μου.
Μα τι νομίζεις επιτέλους. Ότι δεν καταλαβαίνω;
Ποιος παίζει από τους δυο μας τελικά; Ποιος κρατάει τους άσσους στο μανίκι του;
Θα μας σκοτώσει και τους δύο αυτό κάποια μέρα.
Να το θυμάσαι!!!
Ένας από τους δυο μας.
Τεντώνουμε τα άκρα και περιμένουμε να γλείψουμε πληγές.
Και ας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε στη ζωή μας.
Και ας αντιλαμβανόμαστε ότι ήμαστε κοινή μοίρα εμείς οι δύο.
Είναι στιγμές που εξοργίζομαι με τον εαυτό μου.
Και είναι στιγμές που πονάω όταν η απουσία σου με καίει.
Ο χρόνος στη κλεψύδρα τελειώνει. Και όχι υπέρ μας!!!
Θα μείνουμε μόνοι μας χωρίς τις παρουσίες ο ένας του άλλου στη ζωή μας.
Κάπου – κάπου θα θυμόμαστε ότι περάσαμε από αυτή τη ζωή, ότι η ευτυχία μας χτύπησε τη πόρτα αλλά δεν ανοίξαμε.
Και κάποτε όταν κάνουμε τον κοινό μας απολογισμό σε κείνες τις σοβαρές κουβέντες που πάντα κρατάνε ελάχιστα θα πούμε «φαντάσου να μας λέγανε αγάπη και τώρα να το ζούσαμε!!!»