Πάει καιρός, η αλήθεια είναι.
Να σου πω, λοιπόν.
Σταμάτησα να γράφω για εκείνα που σχεδιάζαμε.
Σταμάτησα να ελπίζω σ’ εκείνα που ποτέ δεν είδα.
Έπαψα να κυνηγώ αλκυονίδες μέρες.
Ζω αλκυονίδες νύχτες.
Μη γελάς.
Επιβιώνω ευχάριστα σε χειμωνιάτικα μπαρ.
Χορεύω με όλη μου την ψυχή στα πλακόστρωτα σοκάκια,
κάθε ηλίθιο πρωινό
που με βρίσκει να βρίζω ακόμη και τα φανάρια.
Η επιβολή αυτή να σταματήσω, με ενοχλεί αφόρητα.
Τελοσπάντων.
Τέλος πάντων.
Άψογα κρυμμένα όλα.
Εσκεμμένα.
Ή και όχι.
Όπως και να ‘χει περνάει ο καιρός.