Όλοι αυτοί γύρω που σου χαμογελάνε δεν έχουν ιδέα.
Κοίτα το άδειο βλέμμα τους,
παρατήρησε την αποτυχημένη προσπάθεια να τεντώσουν τα χείλη
και να ανοίξουν το στόμα, μέχρι να φανεί η οδοντοστοιχία τους.
Χαμογελούν με τα χείλη, όχι με τα μάτια.
Γέρνουν προς το μέρος σου
και με περίσσιο ταλέντο παριστάνουν πως τάχα προσέχουν τα λόγια σου.
Μία λάθος λέξη, και θα σκοτεινιάσουν πάλι.
Αυτοί που άλλοτε έκλαιγαν στον ώμο σου
και τώρα σου δείχνουν την πλάτη τους,
δεν ήταν ποτέ φίλοι σου.
Μπορεί οι μάσκες να ήταν καλοφτιαγμένες αλλά ήταν θέμα χρόνου να πέσουν
και να αντικρίσεις την ασχήμια τους ,που μέχρι τότε κάλυπταν με έντονα αρώματα.
Όσους σε ψάχνουν από ανάγκη και όχι από επιλογή, να τους λυπάσαι.
Ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν πώς να καλύψουν τα κενά τους.
Κι εκείνοι που σου μιλούν για μοναξιά δεν φαντάστηκαν ποτέ τον εαυτό τους πλήρη
χωρίς την παρουσία κάποιου άλλου από δίπλα.
Για την ακρίβεια δειλιάζουν να αντικρύσουν τα ελαττώματα και τις ανασφάλειες τους.
Ενώ αντίθετα τα μειονεκτήματα των άλλων τα εντοπίζουν ταχύτατα
και δε διστάζουν να τα τονίσουν.
Δεν την περπάτησαν τη Ζωή με δικά τους βήματα.
Μονάχα κούτσαιναν, πάνω σε πατερίτσες και στηρίγματα.
Δεν έμαθαν να προσπαθούν βλέπεις, μόνο να βολεύονται.
Κι εσύ ποτέ δεν θα σαι αρκετά βολικός για λιγόψυχους ανθρώπους.
Να χαίρεσαι.
Να χαίρεσαι που δε χρειάστηκε να προσποιηθείς καμία συμπάθεια για κανέναν.
Που δεν χαμογέλασες από ευγένεια και δεν άγγιξες από συμφέρον.
Αυτό που ζητάνε οι άλλοι με τόσο θράσος, εσύ το κέρδισες μόνος.
Μα φυσικά, δεν την αντέχουν όλοι την αλήθεια, γιατί βαράει στο ψαχνό.
Προτιμούν τα ψέματα και τις υπερβολές να τους χαϊδεύουν τα αυτάκια.
Γι΄ αυτό ξενίζεις.
Δεν χωράς στον τέλειο κόσμο τους.
Μα πώς τολμάς να ξεχωρίζεις;
Εκείνοι που διαφέρουν, λένε, είναι παρεξηγημένοι.
Ευτυχώς γι’ αυτούς, δεν τους ενδιαφέρει καθόλου.
Koίτα το είδωλο σου στον καθρέφτη.
Είσαι εσύ κι Αυτός.
Μην τον εξευτελίζεις, είναι ο μόνος που θα μείνει όταν θα έχουν φύγει όλοι.