Είναι ένα από αυτά τα μεσημέρια που λατρεύω το τίποτα της ημέρας.
Κάθομαι στο μικρό μπαλκόνι του σπιτιού μου στο κέντρο της Αθήνας και χαζεύω την θέα της πόλης μας παίζοντας με τον ήλιο που με ζεσταίνει.
Καπνίζω με μια ηρεμία και επιλέγω να χαθώ στις σκέψεις μου, να νιώσω το κάθε δευτερόλεπτο που περνά και να συμφιλιωθώ με ένα κομμάτι μου που είναι έτοιμο να εκραγεί.
Είναι ένα από αυτά τα μεσημέρια που θέλεις να μείνεις μόνος να εκτεθείς στο φως του ήλιου και στην αλήθεια σου.
Περνάνε από μπροστά μου πρόσωπα, λόγια, σκηνές, ρόλοι που δεν επιλέξαμε να παίξουμε σε ένα παραμύθι που πάντα διευκόλυνε τον συγγραφέα. Όλοι εκεί σκουριασμένοι και μισοί να αναζητούν κάτι χωρίς λόγω ύπαρξης -ίσως ο μόνος λόγος.
Προσπαθώ να ακούσω το πιο βαθύ μου θέλω και ένα χαμόγελο πλημμυρίζει το πρόσωπο μου, κανένα παρελθόν, καμία σκηνή δεν θα χαλάσει το παρόν μου.
Οι πληγωμένοι άνθρωποι είναι πληγωμένοι όχι για αυτά που ζήσανε αλλά για αυτά που αρνιούνται να ζήσουν. Και δεν θέλω να ανήκω σε αυτούς. Η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να καταστρέφεις ότι αγαπάς .
Είναι από αυτά τα μεσημέρια που κοιτάς τον ήλιο, χαμογελάς και προστατεύεις αυτό που αγαπάς, εσένα….και εσένα.