Φοβάμαι εκείνους που αποφασίζουν για μένα
και τα λόγια τους, που έχουν σφραγίσει το κάθε μου αύριο.
Φοβάμαι γιατί με ξύπνησε ένας εφιάλτης
δευτερόλεπτα πριν το μεγάλο σεισμό
και όλα μοιάζουν προβλέψιμα.
Θα ‘ρθει μια μέρα που θα πάρουμε την εκδίκηση μας
–απλά δε θα νοιαζόμαστε
θα ξυπνάμε, θα γελάμε, θα πίνουμε, θα φωνάζουμε, θα ερωτευόμαστε, θα φτιάχνουμε στίχους, θα χορεύουμε, θα τριγυρνάμε άσκοπα…
θα ‘ρθει μια μέρα που θα πέφτουμε για ύπνο ήσυχοι
χωρίς να φορτώνουμε τα μυαλά μας με προβλήματα άλλων.
Μιλάμε για αδικία εδώ πέρα, ξεκάθαρα.
Ξέρεις, οι ανάγκες μας δεν καλύπτονται με «ηλίθιες» συναναστροφές
και τα όνειρα μας δεν κατάφεραν να θαφτούν κάτω από όλων των ειδών τ’ αποβράσματα
τα «πρέπει» που μας πλασάρουν είναι οι εφιάλτες μας
που πήραν τη μορφή «της ιδανικής ζωής».
Θα ‘ρθει μια μέρα, που ο ήλιος θ’ ανατείλει για μας
για να γελάσουμε..
για να ζήσουμε ξανά.
Για εμάς. Για κανέναν άλλο.