Πόσο ρεαλισμό μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος και πόση πραγματικότητα τελικά;
Πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορείς να διαχειριστείς όλα εκείνα που σου συμβαίνουν κατά καιρούς;
Πόση αντοχή χρειάζεται ν’ απαλλαγείς από μία κατάσταση που σ ΄ έχει καθηλώσει;
Πόση δύναμη χρειάζεται να ανασυγκροτήσεις, για να ανασύρεις τον εαυτό σου από τα χαλάσματα;
Είναι σκληρό όταν έρχεται η στιγμή εκείνη ν’ αντιμετωπίσεις την αλήθεια κατάματα!
Όταν πρέπει να βγεις από τον ωραιοποιημένο μικρόκοσμο σου και να πάρεις μερίδιο στη δράση.
Ν’ ανοίξεις μάτια και αυτιά…
Να προετοιμάσεις γερά το στομάχι και να καταπιείς όλα εκείνα που δεν καταπίνονται…
Ανθρώπους που κρατούσες στη ζωή σου με το ζόρι απ’ ότι αποδείχτηκε, όπου στη σφαίρα της δικής σου φαντασίας ήταν φίλοι σου καρδιακοί …
Λόγια βαριά μεγαλύτερα από το βάρος ενός ελέφαντα…
Βλέμματα ψεύτικα και λυκοφιλίες που σου φέρνουν τάση προς έμετο…
Δήθεν γλυκόλογα και σαρκοφάγα χαμόγελα έτοιμα να σε κατασπαράξουν…
Όλοι αυτοί οι αναμάρτητοι που περιμένουν καρτερικά την κάθε στραβοτιμονιά σου ,την κάθε αποτυχία σου, για να σε πετάξουν στην πυρά, για να σε δείξουν με το δάχτυλο….
Πόσο περίφημα άραγε τα καταφέρνουν στην δική τους ζωή;
Αναρωτιέμαι απλά!
Έχεις δικαίωμα να πέσεις…
Έχεις δικαίωμα να γκρεμοτσακιστείς…
Δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να σέρνεσαι χωρίς σκοπό ανάμεσα στα χρόνια και να περιμένεις από κάποιον άλλο να σε αναστήσει…
Εσύ και μόνο εσύ είσαι η αρχή και το τέλος σου…
Η αναγέννηση που τόσο προσμένεις δεν θα έρθει ποτέ από μόνης της…
Δεν είναι «ντελιβεράς» να σου χτυπήσει την πόρτα…
Θέλει κόπο να έρθεις αντιμέτωπος με τις επιλογές σου …
Χρειάζεται πυγμή για να σταματήσεις την κλάψα…
Να σου τραβήξεις και λίγο το μαλλάκι αν χρειαστεί…
Μπας και συνέλθεις επιτέλους και επαναπροσδιοριστείς…
Κάνεις μια εκ νέου έναρξη….
Οχυρωθείς καλύτερα αυτήν τη φορά…
Αλλάξεις το βάδισμα σου…
Από ασταθές και ανάλαφρο μεταλλαχθεί σε στιβαρό και ακμαίο…
Ναι ,ναι για σένα χτυπάει η καμπάνα φιλαράκι!
Μια επανεκκίνηση δε θα ήταν κακή δε νομίζεις;