Τι είσαι;

Ψάχνω ανάμεσα σε λέξεις και σχήματα να σε ορίσω.

Ανακατεύω ιδέες, μυρωδιές και απωθημένα, μπας και σε ταιριάξω.

Τι είσαι;

Μήπως εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο μπαλκόνι;

Ή μια φευγαλέα στιγμή νυχτερινής ηδονής;

Ίσως εκείνα τα ήρεμα νερά, που αγωνιούν να ζωντανέψουν.

Αλήθεια, τι είσαι;

Παλεύω ώρες να σου δώσω ένα χρώμα, μια θέση, ένα χρόνο.

Μου θυμίζεις κάτι και τίποτα.

Και αυτή την αθωότητα που την βρήκες; Πως την έσωσες;

Πόσο απόθεμα έχεις ώστε να με λούζεις με αυτήν;

Πες μου, τι είσαι;

Τι μου φέρνεις; Δεν έχω να σου δώσω.

Όσο κι να με γεμίζεις, αδειάζω. Αυτό είναι το θαύμα μου.

Μη φοβηθείς , όμως.  Έχω ζωή!

Ζωή να σου δώσω!

Κι αν δεν βρω ποτέ τι είσαι,

σ’ευχαριστώ για το αίνιγμα.