Τι είσαι;
Ψάχνω ανάμεσα σε λέξεις και σχήματα να σε ορίσω.
Ανακατεύω ιδέες, μυρωδιές και απωθημένα, μπας και σε ταιριάξω.
Τι είσαι;
Μήπως εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο μπαλκόνι;
Ή μια φευγαλέα στιγμή νυχτερινής ηδονής;
Ίσως εκείνα τα ήρεμα νερά, που αγωνιούν να ζωντανέψουν.
Αλήθεια, τι είσαι;
Παλεύω ώρες να σου δώσω ένα χρώμα, μια θέση, ένα χρόνο.
Μου θυμίζεις κάτι και τίποτα.
Και αυτή την αθωότητα που την βρήκες; Πως την έσωσες;
Πόσο απόθεμα έχεις ώστε να με λούζεις με αυτήν;
Πες μου, τι είσαι;
Τι μου φέρνεις; Δεν έχω να σου δώσω.
Όσο κι να με γεμίζεις, αδειάζω. Αυτό είναι το θαύμα μου.
Μη φοβηθείς , όμως. Έχω ζωή!
Ζωή να σου δώσω!
Κι αν δεν βρω ποτέ τι είσαι,
σ’ευχαριστώ για το αίνιγμα.