Η ψυχή σου κατακόκκινο μπαλόνι..
Με σκέψεις αέρινες το φουσκώνεις,
αύρα και πνοή χαμογελαστή,
κι εκείνο πετά.
Πετά ψηλά..!!
Το χαζεύεις ..
Χρώμα στον ουρανό,
λικνίζεται σ΄αέρηδες και καταιγίδες,
μπερδεύεται σε ήλιους και σύννεφα,
με ρυθμό πάντα αρμονικό!
χαμογελάς!
Μα.. σα γεμίσει με σκέψεις σκοτεινές,
το φορτίο του βαρύ.
Λιγοψυχά.
Πέφτει στη γη..
Ξεψυχισμένο χρώμα.
Σου θυμίζει μόνο το χτες,
που στις ακρογιαλιές του το σήμερα αργοπεθαίνει..
Λυπητερό το τέλος.
Κι εσύ μένεις εκεί,
με μάτια βαθιά θλιμμένα.
Μα πες μου αλήθεια
πως θες ν’ αγναντεύεις τον κόσμο;
..από ψηλά σε ουρανούς καθαρούς;
..από χαμηλά έρποντας στη γη;
Πες μου αλήθεια,
πως ν’ αντισταθείς σε μια βόλτα
πάνω απ’ τα σύννεφα ;