Δυο γουλιές καφέ στα γρήγορα, ένα βιαστικό σ’ αγαπώ κι έξω απ’ την πόρτα.
Να μην ξεχάσω να πάρω τα σκουπίδια φεύγοντας.
Τελευταία η ίδια ακριβώς σκηνή. Κάθε πρωί να κλείνω με αγωνία την πόρτα πίσω μου, πριν μου φωνάξεις να μείνω για να περάσουμε μαζί τη μέρα. Οι μέρες τελειώνουν πριν καν αρχίσουν, με τον ίδιο μονότονο τρόπο.
Έτσι ακριβώς όπως σου λέω το σ’ αγαπώ, δίχως πια να το πολυσκέπτομαι. Το μυαλό μου κάνει διακοπές και η καρδιά διάλειμμα. Αρνούνται να έρθουν σ’ επαφή.
Με κούρασε πολύ το μεταξύ μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά βαριέμαι εύκολα. Σου το χα πει, δεν σου το χα πει; Ο κολλητός μου λέει ότι δεν έχω προσπαθήσει ποτέ πραγματικά γι’ αυτό. Ότι φοβάμαι να δεθώ και άλλα τέτοια. Εγώ απλά λέω ότι είσαι ξενέρωτος και προτιμώ την ανεξαρτησία μου τελικά.
Γουστάρω να γυρνάω ξημερώματα στο σπίτι και να μην βρίσκω κανέναν. Να μελαγχολώ με χαζά καψουροτράγουδα και να εύχομαι να είχα κάπου να τα αφιερώσω. Να βλέπω γλυκανάλατες ταινίες και να δακρύζω στα σκοτάδια. Να γράφω ερωτικά ποιήματα παρόλο που δεν έχω ερωτευτεί ποτέ και να μιλώ γι’ αυτόν που τάχα μου έχω αγαπήσει. Ήμουν ανέκαθεν ερωτευμένη με τον έρωτα. Κι αυτό ήταν πάντοτε αρκετό.