Μην ψάχνεις να δεις τι έφταιξε. Όλα τελείωσαν πια.
Μην κατηγορήσεις κανένα τρίτο πρόσωπο.
Έχασες το παιχνίδι πολύ πριν.
Και φταις εσύ!!!
Κανένας δεν μπαίνει και θερίζει.
Μόνος σου άνοιξες τα παράθυρα της σχέσης σας και η βροχή μπήκε και πλημμύρισε τα πάντα.
Ξεκινάς κάνοντας όνειρα και πιστεύοντας ότι θα πεθάνετε μαζί.
Ένας μεγάλος έρωτας που όσο περνούσαν τα χρόνια, δεν τον κράτησες μεγάλο και ζωντανό, και τον άφησες να ξεφτίσει και να πεθάνει αβοήθητος.
Η πίστη σου ότι ο άνθρωπος που αγάπησες θα παραμένει ο ίδιος ή εσύ παραμένεις ίδιος μέσα σ αυτή τη σχέση, χωρίς να «δουλεύετε» τις αλλαγές που έφερνε πάνω σας ο χρόνος, κατέστρεψε τη ζωή σας.
Και αυτή η ανελέητη βεβαιότητα.
«Εμείς ήμαστε μια χαρά!!!»
Μέχρι που όλα χάνονται.
Και αναρωτιέσαι: Γιατί σε μένα;
Θες να σου πω γιατί;
Γιατί είχες τα μάτια σου κλειστά.
Γιατί ξέχασες τι σημαίνει να δείχνεις την αγάπη σου.
Γιατί τη θεώρησες δεδομένη, μέχρι που την άφησες στα αζήτητα της κοινής σας ζωής.
Γιατί την έπνιγες με την ανασφάλεια σου.
Γιατί ποτέ δεν σκέφτηκες να κάνεις ένα κλικ παραπάνω για πάρτη της.
Γιατί φρόντιζες το φαίνεσθε και άφηνες την ουσία.
Γιατί το «εμείς» έγινε «εγώ» αλλά ποτέ δεν το παραδέχτηκες.
Γιατί εσύ άνοιξες την πόρτα και τον προσκάλεσες!!!
Τώρα τι; Ρέστα; Από ποιόν; Μόνο από τον εαυτό σου.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ψάχνουμε να κατηγορήσουμε πάντα τον άλλον.
Η ευθύνη μοιράζεται. Και ξέρεις κάτι. Εσύ έχεις την μεγαλύτερη.
Φώναζε και δεν την άκουγες!!!
Και ήρθε κάποιος άλλος και της θύμισε τι είναι να είσαι ζωντανή.
Τις έμαθε να ζει τα συναισθήματα.
Αχ όχι!!! Μη μπαίνεις στο τρυπάκι όλων αυτών των δήθεν ιεραπόστολων που προσπαθούν να το ανάγουν σε μίασμα και αμαρτία.
Αμαρτία είναι να την έχεις και να κάνεις τα πάντα για να την χάσεις.
Και ξέρεις εσύ τι έκανες;
Τίποτα!!! Αυτό το «τίποτα» θα σε κατατρέχει.
Ένα τίποτα…