Κάθομαι στο γραφείο, σε μία από τις τελευταίες μέρες πλέον της πρακτικής και κάνω ότι κάνω κάθε μέρα- εκτός από τα να βαριέμαι- διαβάζω ότι σελίδα υπάρχει στο διαδίκτυο. Μου έκανε και ένα καλό η πρακτική, μου άνοιξε λίγο τα μάτια ρε παιδί μου, να διαβάζω κανένα άρθρο της προκοπής εκτός από fashion editorials. Οι ανησυχίες μου το τελευταίο διάστημα σχετίζονται με το πού θα πάω θάλασσα το ΣΚ, με το αν βρω παρέα, με το «ένα νησάκι ρε γαμώτο πόσο το θέλω». Και συνεχίζονται με το τι ρούχα να πάρω -αυτή την εβδομάδα-, πώς θα κάνω τα νύχια μου τον επόμενο μήνα. Εποικοδομητικές ανησυχίες δε μπορώ να πω, χρειάζονται κι αυτές, κορίτσια είμαστε!
Κλείνω λοιπόν τις αγαπημένες μου σελίδες μόδας και διαβάζω τα νέα. Όλοι έχουμε –ελπίζω- τουλάχιστον ακούσει για τα εγκλήματα που γίνονται στην Γάζα. Όλες οι σελίδες, όλα τα blogs αναφέρονται σε αυτό. Διαβάζω για παιδιά που σκοτώνονται, για γυναίκες που βιάζονται και έπειτα δολοφονούνται, για άντρες που μάχονται για να σώσουν ότι τους έχει απομείνει. Διαβάζω ότι οι άνθρωποι της Παλαιστίνης ζουν κάτω από τον ζυγό των Ισραηλιτών, σε απάνθρωπες συνθήκες. Δουλεύουν για να μην πληρώνονται- σκέφτεσαι πάλι καλά τα 400-, δουλεύουν για ένα κουβά νερό.
Διαβάζω πως σκοτώθηκαν σε μια εβδομάδα πάνω από 600 άνθρωποι, ενώ 3640 είναι τραυματίες- Παλαιστίνιοι όλοι φυσικά. Παιδιά που μένουν μόνα τους, παιδιά που πολεμάν(!) πετώντας πέτρες! Διαβάζω ότι οι ηγέτες των «μεγάλων κρατών» τάσσονται υπέρ του δικαιώματος της αυτοάμυνας. Χαίρομαι, σκέφτομαι επιτέλους θα βοηθήσουν. Η συνέχεια του άρθρου όμως με βρήκε τελείως απροετοίμαστη, ίσως επειδή δε σκαμπάζω και πολλά από το what’s on the world today. Το Ισραήλ λέει είναι σε θέση αυτοάμυνας. Μπερδεύτηκα. Πως γίνεται να σκοτώνονται, να αποκληρώνονται, να δημεύονται τα ίδια τους τα σπίτια, να έχουν μείνει χωρίς πατρίδα οι Παλαιστίνιοι αλλά το Ισραήλ να είναι σε θέση αυτοάμυνας με μόλις 29 νεκρούς εκ των οποίων οι 27 είναι στρατιώτες; Αυτοάμυνα ο ισχυρός από πότε;
«Με την εγκαθίδρυση μίας σχέσης καταπίεσης, η βία έχει ήδη ξεκινήσει. Ποτέ στην ιστορία η βία δεν ξεκίνησε από τους καταπιεσμένους. …Δεν θα υπήρχαν καταπιεσμένοι αν δεν είχε υπάρξει προηγούμενο βίας για να επιβληθεί η υποταγή τους». – Πολ Φρερ. Έτσι είναι, συνομωσίες και παιχνίδια χρήματος.
Δεν θα επεκταθώ στο τι γίνεται και στο τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά, καθώς δεν είμαι και τόσο ενημερωμένη. Εμένα το θέμα μου είναι άλλο. Γιατί γίνονται αυτά. Από πού πηγάζουν. Γιατί να σκεφτόμαστε έτσι οι άνθρωποι. Ο Θεός- ή ότι πιστεύει καθένας ότι μας δημιούργησε- δε μπορεί να είχε αυτά τα σχέδια. Δε μπορεί να δημιούργησε κτήνη- γιατί μόνο κτηνώδης μπορούν να χαρακτηριστούν οι πράξεις μας. Γιατί να μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα χρήματα, σε βαθμό που να σκοτώνουμε για αυτά;! Η δύναμη. Γιατί είναι τόσο σημαντικό να είσαι δυνατός; Ή μάλλον να είσαι ο δυνατότερος. Πώς μπορούμε να βλέπουμε λαούς ολόκληρους να ξεκληρίζονται και να χαιρόμαστε γιατί θα πουλήσουμε περισσότερα όπλα;! Πώς γίνεται να βλέπουμε, να ακούμε, να διαβάζουμε τι συμβαίνει γύρω μας και να μην κάνουμε τίποτα.
Είναι άραγε κάποιος χαρούμενος με την παγκόσμια κατάσταση σήμερα; Εγώ, αλήθεια, αναρωτιέμαι. Δεν μπορώ να πιστέψω, δε το χωράει ο νους μου πως υπάρχει ον που χαίρεται, που δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά που πεθαίνουν, μόλις γεννηθούν, ον που αδιαφορεί για όσους δεν έχουν πόσιμο νερό-υπάρχουν τόσοι που δεν έχουν γευτεί καθαρό νερό! Πώς γίνεται Χριστέ μου να παραστρατήσαμε τόσο; Πώς γίνεται να ξεπουλιόμαστε στο βωμό του χρήματος; Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα και κτηνωδίες και να μην κάνουμε κάτι;
Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ονειρεύομαι πως δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχουν όπλα. Σε ένα παράλληλο σύμπαν δε ζει κανείς με στόχο να βλάψει τον διπλανό του. Σε ένα παράλληλο σύμπαν αν ακούσεις κάτι κακό, ενεργείς και προσπαθείς να το διορθώσεις. Στο ίδιο σύμπαν οι μόνες σου ανησυχίες είναι οι παραλίες και τα ρούχα, γιατί ο κόσμος είναι όπως φτιάχτηκε να είναι – ένας επίγειος παράδεισος και όλοι αντιλαμβάνονται την αίσθηση της ευτυχίας. Σε ένα παράλληλο σύμπαν…