Οι ποιητές παραμορφωνόμαστε…
Μεγαλώνουν πολύ τα μάτια μας και μικραίνει το στόμα μας.
Καταπίνουμε τα πάντα με τα μάτια και σωπαίνει το στόμα.
Σκύβουμε και το κεφάλι.
Όχι προς ένδειξη υποταγής αλλά διαμαρτυρίας.
Δεν θα έπρεπε να μας θεοποιούν.
Θα έπρεπε να μας αγαπούν περισσότερο.
Δεν θα έπρεπε να μας κοιτούν από μακριά με θαυμασμό.
Θα έπρεπε να μας κρατούν το χέρι.
Και έρχεται η μέρα που γινόμαστε κύκλωπες μουγκοί
και όταν πετάει ο θάνατος πάνω από το κεφάλι μας
δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.
Εμείς οι ποιητές είμαστε καταδικασμένοι να ζητιανεύουμε την αγάπη
μέσα στις λέξεις που μας κυνηγούν
και να ζούμε μέσα στην μοναξιά μας γεμάτη κόσμο
γιατί πολύ απλά αν και γράφουμε τα πάντα για την αγάπη
ποτέ δεν την κατέχουμε, την ονειρευόμαστε μονάχα.
Κοιμόμαστε πάνω σε σελίδες και ξεχνάμε τα στρώματα.
Σκεπαζόμαστε με τα σύννεφα και όταν βρέχει μουλιάζουμε
τα δάχτυλά μας να μην πονούν.
Eμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε την ζωή μας.
Την καταγράφουμε, την εκδίδουμε και την πουλάμε.