Κι είχε πει κάποτε ο Πλάτωνας πως
Υπερβολική ελευθερία
Τίποτε άλλο δεν είναι
Παρα υπερβολική δουλεία
Και δεν μπορούσα να το καταλάβω.
Τα μονοπάτια της ζωής σεργιάνισα
Ελεύθερος θαρρούσα βάδιζα
Μα τα πόδια μου τώρα
Τα νιώθω να τρεκλίζουν
Το σάκο με τα θέλω μου
Πια δεν μπορώ να τον σηκώνω
Τα χρυσά μου τα στολίδια
Που μου φόρεσαν παράσημα για όσα άξιζα
Πρέπει μου είπαν να τα κουβαλώ να φαίνονται
Μα το κορμί μου απόκαμαν
Και βήμα δε μπορώ να κάμα παραπέρα!
Αίμα στάζει στο πάτωμα κι ιδρώτας
Δεν αντέχω πλέον ούτε το σούρσιμο της μπότας.
Βάρυνα πολύ.
Είναι αυτό ελευθερία;
Όχι!!!
Όλα όσα μάζευα για μια ζωή,
Όλα είπα να τα πετάξω
Και να κρατήσω μόνο λιγοστά,
Όσα δε μ’ εμποδίζουν τον ουρανό ν’ αδράξω.
Τα όνειρα κράτησα μόνο για φτερά
Και την αγάπη έκανα μπογιά
Στον άδειο ουρανό ζωγράφισα έναν ήλιο ,
Σημείο αναφοράς ,
Να ξέρω που γυρίζω.
Ζωγράφισα έναν ήλιο που με μέτρο άναβε
Και με μέτρο έσβηνε
Και το μέτρο του ήμουν εγώ,
Εγώ που εγώ δεν έχω ,
Το πέταξα και γίνηκα άνθρωπος!!!
Ο πρώτος Διόν-ισος!!!
Ο πρώτος απεριόριστος περιορισμένος
Αδέσμευτος μα δεσμευμένος
Ο πρώτος παντοτινά ερωτευμένος…
Γιατί ελευθερία αυτό είναι τελικά
Αιώνιος έρωτας ως προς την Αρχή
Και της Υπ-αρχής (ύπαρξης) αποδοχή.