Είσαι ..
τα τηλέφωνα που δε χτύπησαν
και ρουά ματ σε μια παρτίδα σκάκι.
Τα δέντρα που δε λύγισαν στο δυνατό αέρα
κι όλα τα λευκά σύννεφα που χάθηκαν στον ουρανό.
Το μαύρο της νύχτας και
το κόκκινο του ορίζοντά μου.
Το “αχ” που το ‘σκασε με μια πνοή
κι ελάφρυνε τη ψυχή μου
Κι όσες σιωπές φλυαρούσαν με το βλέμμα
τα πιο μεγάλα μυστικά μου.
Ένα χάδι,
φυλαχτό στο κόρφο μου
και μια αγκαλιά παραδομένη απόλυτα.
Οι νότες σ’ ένα χιλιομουτζουρωμένο πεντάγραμμο
και η μελωδία που περπάτησε
στις χορδές μιας κόκκινης κιθάρας.
Οι στάχτες που με γέννησαν απ’ την αρχή
και πέταξα ξανά,
χωρίς φόβο, κόντρα στο καιρό.
Οι αμυγδαλιές που άνθισαν
στην Άνοιξη που μου χάρισες,
και ο πιο δροσερός ίσκιος των καλοκαιριών μου.
Είσαι..
όλοι οι δρόμοι που δεν έχω περπατήσει..
ακόμα..
μέσα στο πιο απατηλό μου όνειρο.