Για όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπήκαν στη ζωή μου
και εκείνους που βγήκαν.
Για όσους μου χάρισαν χαμόγελα
και τους άλλους, εκείνους τους μουρτζούφληδες.
Για όσους μοιραστήκαμε δύσκολες στιγμές,
μα και χαρούμενες.
Για όσους με άκουγαν με τόση υπομονή
και τους άλλους που είχαν κλειστά τ’ αυτιά τους.
Για όσους τραγουδήσαμε, χορέψαμε, ξενυχτήσαμε,
κι εκείνους που μοιραστήκαμε σκέψεις και λόγια και αποφάσεις.
Για όσους με πλήγωσαν και μ’ έκαναν πιο δυνατή,
και εκείνους που ήθελαν να με βλέπουν να γίνομαι καλύτερη.
Για όσους στάθηκαν πλάι μου στα άσχημα,
μα πιο πολύ, στα όμορφα.
Για τις στιγμές,
που βολτάραμε,
που ονειρευτήκαμε,
που ρουτινιάσαμε,
που απογοητευτήκαμε,
που περιμέναμε,
που υπομέναμε,
που ενθουσιαστήκαμε
και για εκείνες που ελπίζαμε.
Για τις μέρες τις ανοιξιάτικες,
τις τρελές και τις πολύχρωμες.
Κι εκείνες τις γκρίζες, τις μελαγχολικές, τις χειμωνιάτικες.
Για τα μακροβούτια και τις χιονιές,
τις εκδρομές και τους γαλάζιους ουρανούς.
Για τα “κλικ” που πάγωσαν το χρόνο.
Για το ταξίδι.
Για κάθε μέρα και κάθε λεπτό,
που χαράχτηκε στη μνήμη και στη ψυχή.
Θα σε κρύψω σ’ εκείνη τη βιβλιοθήκη της καρδιάς.
Στο ράφι με τον αριθμό 30 θα δώσω το όνομά σου.
Ευχαριστώ Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα.