Είχα δει ένα αστέρι πρόσφατα,
δε θα ναι πολύς ο καιρός..
Δύο, τρεις, μέρες.. μήνες..
κάτι τέτοιο ακαθόριστο.
Αναβόσβηνε στο βάθος…
Πότε φώτιζε πολύ πολύ
και πότε θόλωνε σαν να έκλαιγε.
Τότε μου είχε φανεί δυστυχισμένο,
δεν ξέρω γιατί.
Μου θύμισε εσένα..
Τα μάτια σου, τα χάδια σου
που δεν ήταν ποτέ σίγουρα.
Κάπως έτσι ήσουν και εσύ,
πάντα κάτι ενδίαμεσο..
Ποτέ δεν είδα με βεβαιότητα
φως στα μάτια σου.
Όλο κάτι άλλαζε..
Και αυτό είναι
που με έκανε να σκέφτομαι δυστυχία.
Μόνο που..
Δεν ξέρω αν ήταν δικιά μου ολόκληρη
ή την μοιραζόμασταν..