Και ας νόμισα τόσο καιρό ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί σου.
Έπρεπε να κάνει τον κύκλο του. Να φάω τα μούτρα μου!!!
Εξάρτηση είναι. Η δημιουργία της ζωής μου και η κατάσταση που έφερα εγώ η ίδια τον εαυτό μου, γύρω από σένα.
Η ανάγκη να έχω κάποιον να νοιάζομαι, να έχω κάποιον να σκέφτομαι, να προσφέρω τον έρωτα μου.
Κουράστηκε το μυαλό μου να σε παρακολουθώ και να ακολουθώ τα βήματα σου.
Να χορεύω στο ρυθμό σου.
Να ζω στη σκιά σου περιμένοντας εκείνο το νεύμα που θα με κάνει να αναθαρρέψω.
Κομμάτιασα τον εαυτό μου και τον μοίρασα σε σένα.
Πάλευα να σε σώσω απ’ τα φαντάσματα σου, ενώ τα δικά μου με κατατρώγανε.
Δεν ένιωθα το πόνο μου γιατί βίωνα τον δικό σου.
Δεν είναι έρωτας αυτό!!! Μικρός θάνατος είναι. Και γω πέθαινα καθημερινά.
Μουγκή, σιωπηλή, σε μια γωνίτσα της πολυτάραχης ζωής σου.
Σ’ αυτή τη ζωή που με έβαλες εσύ, και που κανείς άλλος δεν δέχτηκε να σ΄ ακολουθήσει ποτέ του.
Δε γεννήθηκα για τόσο πόνο!!!
Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να βγω να φωνάξω. Δεν μπορώ να το μοιραστώ. Ντρέπομαι. Εμένα!!!
Μπέρδεψα το μυαλό μου στη προσπάθεια μου να σου δώσω ότι είχα μέσα μου.
Έρωτας είναι έλεγα. Αυτό του πρέπει!!!
Με έμαθες να δικαιολογώ όλες τις συμπεριφορές σου!!!
Όχι ρε… ήσουν λάθος, σχεδόν πάντα ήσουν ένα λάθος.
Με έκανες να είμαι κάτι άλλο απ΄ ότι ήμουν μέχρι τώρα.
Μια άλλη γυναίκα. Ένα πρότυπο σε ένα δικό σου καλούπι.
Τίποτα δικό μου. Εγώ σε ένα άλλο σώμα. Έξω από μένα.
Δε σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από σένα.
Ζούσα μόνο για σένα. Έπαψα να έχω φίλους, ζωή, καθημερινότητα δική μου.
Πόσο τραγικοί γινόμαστε εμείς οι άνθρωποι όταν εξαρτιόμαστε από την ζωή του άλλου.
Πόσο απελπισμένοι!!!
Η αγάπη μου μάθανε από μικρή ότι πονάει και ότι ο έρωτας παιδεύει.
Ξέρεις κάτι; Εγώ μπορώ να μάθω να ζω και χωρίς εσένα και θα το κάνω.
Εσύ δυστυχώς δε θα μπορέσεις ποτέ να μάθεις να ζεις μαζί σου!!!