Σήμερα έδωσα άδεια στο μυαλό μου να «ταξιδέψει».
Και συ κάπου εκεί ανάμεσα του, συνεπιβάτης και οδηγός.
Να σε χάνω και να σε ξαναβρίσκω.
Πόσο σε πόθησα!!! Ποτέ δε σε είχα.
Δεν έγινα σκέψη να σαρώσω το μυαλό σου….
Ποτέ δεν το άγγιξα …
Και το δικό σου μυαλό είναι η δύναμη σου…..
Από κει έπρεπε να ξεκινήσω…
Ποτέ δε με πήρες τις νύχτες μαζί σου…
Τι άλλο να κάνω; Τσαλακώθηκα, μίλησα, φώναξα, σε έκλεισα μέσα μου, αγκάλιασα τους φόβους και τις ανησυχίες σου.
Και φαντάσου λέει να ήσουν εκεί να με περίμενες!
Να μ έπαιρνες από το χέρι και να με περπατούσες στα μονοπάτια σου.
Νύχτα ζεστή και η αποψινή…. Μυρίζει άνοιξη.
Δεν σου είπα ποτέ όλα αυτά που ήθελα να σου πω.
Κράτησα λέξεις.
Δεν απολογήθηκα.
Εγώ που διατυμπανίζω περίτρανα στους άλλους να τα μολογάνε όλα.
Να λες ότι νιώθεις. Να το δείχνεις.
Κάθε μέρα, όσο τον βλέπεις και όποτε τον ακούς. Να το κάμεις…
Γιατί μια μέρα θα πάψει να υπάρχει και θα μετανιώνεις για όλα αυτά που έκρυψες. Για όλα αυτά που δεν είπες. Για όλες εκείνες τις στιγμές που αποφάσισες να σιωπήσεις και απλά να χαμογελάσεις.
Γιατί μάθαμε να απαντάμε με ένα «τίποτα» , στην ερώτηση που περιμένουμε να μας λυτρώσει..
Και συ είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι ότι με περιμένεις.
Περιμένεις να μας λυτρώσω εγώ από το ψυχοβγάλσιμό μας….
Δεν ντρέπομαι να το κάνω….
Δεν με νοιάζει να εκτεθώ. Αυτό δεν μ’ ένοιαζε ποτέ.
Όποιος είναι ζωντανός εκτίθεται.
Δεν είμαι ανόητη… Δεν είμαι «νουμεράκι»…
Μεγάλωσα πολύ για να ψάχνω δεύτερες ευκαιρίες.
Και ξέρουμε και οι δύο ότι στις δεύτερες ευκαιρίες κάποιος τελειοποιεί το λάθος του…
Και γω δε θέλω πάλι λάθη.
Πλήρωσα τα λάθη μου με το παραπάνω.
Ξόφλησα μ αυτά.