Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές του απολογισμού …ενός μικρού…
γιατί ο μεγάλος το ξέρεις πως θα γίνει στο τέλος.
Εκείνες οι στιγμές που παρελαύνει η ζωή από μπροστά σου…
Οι μνήμες σου στέκονται εκεί…σαν στοιχισμένες μαριονέτες
Η καθεμιά με τη φιγούρα της …η καθεμιά με το ρόλο της
Η καθεμιά …ανασύροντας τη από τη παγωμένη θέση της μπορεί με τρόπο
ανεξήγητο να σου μεταδώσει κείνο το τότε ίδιο συναίσθημα…
με διάρκεια όχι περισσότερη των 30 δευτερολέπτων
δίνοντας σου έτσι μια μικρή γεύση της…
….να τη ξαναθυμηθείς… να καταλάβεις γιατί την άφησες απλά να
κείτεται…
Κι έτσι… στη θύμηση των περασμένων σου… απορείς …
Απορείς… για τη δεξαμενή των συναισθημάτων σου …
αυτή τη δεξαμενή που είναι αναπόσπαστο συγκοινωνούν δοχείο με όλη
σου τη ζωή…
πως γίνεται να μη στερεύει ποτέ… από πού αντλεί τη τόση δυναμική της
Κι όμως γίνεται… όταν δεν ξοδεύεται αλόγιστα
τα συναισθήματα απαιτούν καλλιέργεια κι όχι επιπολαιότητα κι
ευκαιριακή κατανάλωση…
Αλλιώς δεν χορεύουν οι καρδιές… όσο κι αν το θες.. όσο κι αν το λες