Γελώ… Είσαι απίστευτος!!!
Δεν προλαβαίνω να σ ακούσω, χάνομαι στα μπερδεμένα λόγια, αλλάζεις θέματα τόσο γρήγορα που έχω ξεχάσει σχεδόν ότι έχεις πει πριν…
Αμηχανία ή μοναχικότητα;
Σε γνώρισα τόσο ανορθόδοξα και περίεργα…
Με ένα γέλιο που έσκιζε τον αέρα και μια δύναμη και πίστη στον εαυτό σου τρομακτική.
Και με παρέσυρες στο γέλιο σου, στο χιούμορ και στην θετική σου αύρα.
Δυο μακρινοί κόσμοι που το σύμπαν συνωμοτεί για να τους ενώσει… Και τα καταφέρνει…
Και είναι ένα στοίχημα… Να το ζήσουν !!! Ότι προλάβουν !!!
Να γίνουν παιδιά, να νιώσουν αισθήματα, να κλείσουν τηλέφωνα και να χαριστούν ο ένας στον άλλο…
Χωρίς πριν, χωρίς μετά, χωρίς αύριο… Τόσο, μόνο όσο κρατήσει…
Για μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, για την εικόνα του προσώπου με τα λυτά μαλλιά στο μαξιλάρι…
Για μια ανατολή…
Για τις στιγμές που αξίζουν, που τους ανήκουν, που η ζωή στο πέρασμα της, τις έχει κλέψει…
Για τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς που έχουν περάσει πάνω από ένα υπολογιστή ή κλεισμένοι σε ένα γραφείο…
Για αυτή την ελπίδα που είχανε μέσα τους…
Δεν είναι οι μόνοι. Είναι δύο ανάμεσα στους χιλιάδες. Αλλά τολμούν και ρισκάρουν!!!
Δεν θα πεθάνουν μέσα στο προσωπικό τους τίποτα!
Έχουν τόση αξιοπρέπεια που δεν θα τους αναγνωρίσεις…
Η θλίψη της μοναξιάς, έγινε δημιουργία και η δημιουργία πάθος!!!
Και θα ζήσουν το πάθος τους…
Γιατί εκεί στη Δύση της ζωής τους, ονειρεύονται ξύπνιοι, προσμένουν και γιατί όχι; Ερωτεύονται!!!
Ένας έρωτας μεστός από ένταση και συναίσθημα.
Με τη σοφία της ηλικίας, με την εμπειρία αλλά και τη συσσωρευμένη νιότη που κρύβουν μέσα τους.
Θα ταξιδέψουν, θα αλληλοβοηθηθούνε, θα μιλήσουν, θα αγγιχτούν….
Και όταν τελειώσει όλο αυτό, γιατί θα είναι τόσο όμορφο για να το αφήσουν να συνεχιστεί και αυτοί πολύ σοφοί για να το δηλητηριάσουν, εκείνος θα συνεχίσει να μιλάει ακατάπαυστα από μοναχικότητα και κείνη θα συνεχίσει να γράφει…..