Βλέπω μια σκοτεινιά, που κανένα φως δεν μπορεί να εξαφανίσει.
Είναι παχιά και τόσο καλά απλωμένη, θαρρείς και δεν ξημερώνει ποτέ.
Μια ασχήμια, που κανένα στολίδι δεν μπορεί να κρύψει.
Μια θλίψη, που καμία γιορτή δεν μπορεί να πάρει μακριά, παρά μόνο να αναβάλει.
Μία πλήξη που δεν θα γίνει ποτέ έκπληξη, όσο αλκοόλ κι αν ρέει στο αίμα.
Συνοφρυωμένους ανθρώπους τυλιγμένους με κασκόλ μέχρι απάνω.
Δεν κρυώνουν, κρύβονται. Νομίζουν.
Ίσως κοιτάξουν για λίγο κάτω από τη μύτη τους, τον άπορο που μέχρι τότε αγνοούσαν ή χλεύαζαν και να του ρίξουν κανένα ψιλό.
Προκλητικές γυναίκες στα μπαρ με ύφος Μις Υφήλιος 2014
και καρτελάκια « Χοιρινή σπάλα 8€ /το κιλό».
Άντρες με ραντάρ και βλέμμα περιστρεφόμενο, ψάχνοντας για το επόμενο θήραμα,
ή μια ζεστή αγκαλιά για τις γιορτές. Γιατί αν μείνουν μόνοι θα σκεφτούν.
Ζευγάρια, οικογένειες, παρέες. Ομάδες ατόμων με δεσμούς τόσο ισχυρούς.
Του αίματος και της επιλογής. Αναρωτιέμαι ποιος είναι πιο ισχυρός τελικά και γιατί.
Παιδιά να χαμογελάνε και να αδημονούν για την επίσκεψη του Άγιου Βασίλη.
Έχουν κάτι για να πιστεύουν. Και εμείς πιστεύουμε σε αυτά. Την ελπίδα μας.
Πολύχρωμα λαμπιόνια παντού, φωτίζουν τις άλλοτε σκοτεινές γωνιές της πόλης.
Γιορτινό κλίμα, αίγλη και ζεστασιά.
Φτιασιδωτή ευτυχία με ημερομηνία λήξης, χαμογελαστές μάσκες.
Τσάι και συμπάθεια.
Ευχές, φιλιά, χειραψίες, από άτομα που δε ρώτησαν ποτέ το όνομα σου.
Τυπικότητες για τυπικές προσωπικότητες.
Χριστούγεννα είναι, οφείλεις να είσαι εμετικά χαρούμενος.
Eκτός αν δεν έχεις σχέση, ή κάτι άλλο να απασχολεί το μυαλό και το σώμα σου.
Τότε μπορείς να επικαλεστείς το αναπόσπαστο δικαίωμα στη μελαγχολία.
Δείχνουν μεγαλοψυχία στην περίπτωση σου.
Βλέπω και σένα από μακριά, που κάνεις πως δε με βλέπεις.
Και θέλω τόσο να σου μιλήσω, μα δεν έχω τίποτα να μοιραστώ.
Γι’ αυτό πάρε το βλέμμα μου, είναι ό,τι πιο ειλικρινές έχω.
Είναι κρίμα… Μόνο όταν νιώσει το κρύο να του τρυπάει το μεδούλι ,
θυμάται να ζεστάνει την παγωμένη του ψυχή, ο άνθρωπος.