Μια ερώτηση μονάχα …
Που χάθηκε το χαμόγελο;
Κοιτάς γύρω σου και αναζητάς ανθρώπους
Ανθρώπους που να ξέρουν να αγαπούν.
Ανρώπους που να αγαπούν όχι καθετι που τους προσφέρει ευκολία ,
μα ανθρώπους που να αγαπούν ανρώπους.
Μιλάς και σε παρεξηγούν,
και όσοι δεν σε παρεξηγούν είναι γιατι δεν σ ΄άκουσαν.
Δίνεις και σε φοβούνται.
Αγαπάς και δεν σε πιστεύουν
Ζητάς αγάπη και δεν ξέρουν πώς να σου τη δώσουν.
Περπατάς πλαι τους και δεν σε κοιτούν καν.
Τους φωνάζεις, αλλά δεν θέλουν να ακούσουν.
Πονάς και αδιαφορούν.
Κι όταν πετάξεις, σε ζηλεύουν.
Και όλα αυτά με μια δικαιολογία ….
Μα εσύ, στο τέλος της κάθε μέρας, κλείνεις τα μάτια σου και γίνεσαι σαν όλους αυτούς.
Κι αυτό είναι που πονάει πιο πολύ.
Γι αυτό θυμήσου όταν ξανανοίξεις τα μάτια σου να γίνεις ένα χαμόγελο και να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε κάθε περαστικό.
Κάποιοι μπορεί να σε θεωρήσουν τρελό.
Μα σε κάποιους άλλους θα χαρίσεις μια στιγμή ευτυχίας, αυτής της ευτυχίας που κρύβεις μέσα σου και που όταν τη μοιραστείς γίνεται περισσότερη.