Έχουν αγαπηθεί με περίσσιο μίσος από όλους μας γιατί μας ανάγκασαν(;) να ζούμε κάποια διαστήματα μέσα στην αντίφαση. Μας έκαναν να μην μας αναγνωρίζουμε. Μας ωρ... Read More...
γράφει η Βίκυ Λιακοπούλου
Aλλά με το πρόσωπο στραμμένο για τα καλά μοχθείς μάταια πάνω στην ιστορία σου. Μέχρι που στο τέλος θα ακούσεις πώς οι λέξεις αγγίζουν... Read More...
Κυριακή βράδυ. Οι πλαϊνές τσέπες του περιπτέρου γεμίζουν βιβλία. Για να αδειάσουν ξανά το επόμενο πρωί.
Αυτός εκεί. Κρεμασμένος στον φωτεινό σηματοδότη. Ελέγ... Read More...
Κάπου εδώ είναι η ζωή.
Κάπου εδώ ανάμεσα στις νοσταλγικές μελωδίες
και τη θέα που σου τεμαχίζει την ανάσα σε μικρές
μικρές εκρήξεις ζωντάνιας... Read More...
Λύγισα…
Για τα παράθυρα που σφραγίστηκαν μέσα σε μια νύχτα
και έκλεισαν την ψυχή μου μέσα σε κατάσταση μέθης.
Για τις πόρτες που ποτέ δεν άνοιξα ενώ πίστευ... Read More...
Κάθε βράδυ, βουτάω απ' τα παράθυρα του πρώτου ορόφου. Δυστυχώς, δεν έχω αποκτήσει κανένα σημάδι. Ούτε μια τρύπα στο κρανίο. Αρχικά, στάθηκε αδύνατο να κρατηθώ σ... Read More...
Κάπου εκεί με περιμένει ένα ξύπνημα. Ήρεμο και γεμάτο.
Ένα πρωινό αληθινό με χαμόγελο ατόφιο, χωρίς κρυφές σκέψεις.
Κάπου εκεί με περιμένει ένας... Read More...
Κι η αγκαλιά σου
ένα βλέμμα καρφωμένο πάνω μου
σαν όνειρο χωρίς σκιά.
Ήταν τότε που το φεγγάρι
-μια φέτα πορτοκαλί-
έγερνε πίσω από τα ... Read More...
Τα βράδια θέλω να γδύνομαι από γυναίκα.
Να κλείνω την πόρτα και να αφήνω το παιδί να ξεχυθεί.
Να πετάω στην άκρη τα τακούνια και τα σκουλαρίκια.
Να ξεβ... Read More...
Δεν μπορεί ζωή να είναι μόνο αυτό.
Αυτό το ράφι με τα φάρμακα, το σίριαλ στις 9,
το γάλα του μωρού.
Δεν μπορεί.
Το ξυπνητήρι στις 7, ο μεσημεριανός ... Read More...
