Άλλη μια χρονιά μας αποχαιρετά σιγά σιγά και για μια ακόμα φορά είμαστε εδώ, για να θυμηθούμε το 2015 μουσικά. Γιατί η μουσική πάντα έντυνε και πάντα θα ντύνει τις στιγμές της ζωής μας. Στιγμές που με το κατάλληλο soundtrack, γίνονται μοναδικές.
Η αλήθεια είναι, ότι φέτος δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα. Άκουσα πολλούς καλούς δίσκους, αλλά ήταν απλά καλοί. Δεν άκουσα αυτόν τον έναν. Που θα σκαρφαλώσει με άνεση στο νούμερο ένα μου και θα ξεχωρίσει με διαφορά από τους υπόλοιπους, όπως έκανε πέρυσι το Caustic Love, του Paolo Nutini
Παρ’ όλα αυτά, άκουσα αξιόλογους δίσκους και ενδιαφέροντα debut albums, από πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. Παρακάτω ξεχώρισα μερικούς από αυτούς. Παλιοί γνώριμοι, είναι επίσης στη λίστα (HELLO, she is back). Δύο δίσκοι με διασκευές έσωσαν, για μένα, τη χρονιά και τα soundtracks ήταν εκεί, για να ντύσουν μουσικά τις εικόνες και τα συναισθήματα (χαίρε PIXAR…) της Μεγάλης Οθόνης…..
15. BØRNS – Dopamine
Πρόκειται για τον πρώτο δίσκο του, γεννημένου στο Michigan, Garrett Borns. Πριν ασχοληθεί με τη μουσική, εργαζόταν ως επαγγελματίας μάγος. Στην παραγωγή φιγουράρει το όνομα του Emile Haynie, παραγωγού του Born To Die της Lana Del Rey. Ένας δίσκος επηρεασμένος από το ροκ και την ποπ της δεκαετίας του 80, αλλού μελαγχολικός, αλλού χαρούμενος, δημιουργεί ένα αξιόλογο ποπ μείγμα, που ως πρώτο δείγμα χαρακτηρίζεται θετικό…. Ξεχωρίζουν τα τραγούδια 10.000 Emerald Pools και Electric Love.
14. Songhoy Blues – Music In Exile
Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους της χρονιάς, μας έρχεται από το Μάλι της Αφρικής. Και τα τέσσερα μέλη της μπάντας έφυγαν από το Τιμπουκτού το 2012, όταν το καθεστώς απαγόρευσε τη μουσική, εγκαταστάθηκαν στο Μάλι και άρχισαν να δουλεύουν πάνω στον πρώτο τους δίσκο, τον οποίο ονόμασαν «Μουσική στην Εξορία». Ένα άλμπουμ, που παντρεύει την αφρικάνικη μουσική με το Blues, καθώς η μπάντα είναι επηρεασμένη από μεγάλα ονόματα όπως ο Β.B. King, o John Lee Hooker, αλλά και ο Jimi Hendrix. Ξεχωρίζει το τραγούδι Soubour (Υπομονή) που είναι γραμμένο για τους πρόσφυγες.
13. Dave Gahan & Soulsavers – Angels And Ghosts
Είναι η δεύτερη συνεργασία των Soulsavers τον βαρύτονο τραγουδιστή των Depeche Mode μετά το 2012, η φωνή του οποίου δένει αρμονικά με τους στίχους και μελαγχολικό ύφος του δίσκου. Ξεχωρίζουν το All Of this And Nothing και η μπαλάντα Lately.
12. Alabama Shakes – Sound & Color
Με το Sound & Color, η μπάντα από την Αθήνα της Alabama, με την καταπληκτική Brittany Howard στα φωνητικά, κερδίζει το στοίχημα του δεύτερου δίσκου με άνεση. Περίτρανη απόδειξη, οι 6 υποψηφιότητες για Grammy. Τρείς για τον δίσκο, δύο για το Don’t Wanna Fight και μια για τον παραγωγό Blake Mills.
11. Keith Richards – Crosseyed Hart
23 χρόνια μετά το Main Offender, ο Keith Richards επιστρέφει με νέο δίσκο. Το Rock μπερδεύεται με τη Folk και το Blues, μαζί με μια υποψία Country, (χωρίς να λείπει και μια reggae πινελιά με το Love Overdue), δημιουργώντας ένα έντονο μείγμα, που ακούγεται δυνατά και με ευχαρίστηση, ιδιαίτερα τα αργά τραγούδια, όπως το Robbed Blind. To ντουέτο με τη Norah Jones στο Illusion, απλά, το λάτρεψα….
10. Beth Hart – Better Than Home
H Beth Hart είναι ένα μείγμα βιωμάτων, ψυχής και υπέροχης φωνής, που έκανε τους δαίμονές της έμπνευση και μέσα από το τραγούδι τους ξορκίζει Με το Better Than Home, τον έβδομο δίσκο της, η Beth κάνει ένα γενναίο βήμα παρακάτω. Αφήνει πίσω το παρελθόν και τον πόνο που της προκάλεσε και κάνει μια προσπάθεια να γράψει για όλα αυτά που την κάνουν ευτυχισμένη ή για να το θέσω καλύτερα, αναζητεί την ευτυχία που είχε ως παιδί και την έχασε στην πορεία. Προσπαθεί να γράψει για τη χαρά στη ζωή της. Για να το κάνει αυτό έπρεπε να αποδεχτεί και να συμφιλιωθεί με το παρελθόν της, που θα είναι πάντα εκεί, αλλά και να το αφήσει πίσω της. Και νομίζω πως το κέρδισε το στοίχημα. Μια Beth, που με την υπέροχη φωνή της, γέμισε τη βροχερή νύχτα μας στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, στην Τεχνόπολη….
9. David Corley – Available Light
Ο David Corley περπατούσε 4 μίλια για πηγαίνει από τη φάρμα που μεγάλωσε στο δάσκαλο του πιάνου. Δεν του άρεσε και έτσι άρχισε να μαθαίνει μόνος του και να γράφει δικές του μελωδίες. Γύρω στα 20 παράτησε το πανεπιστήμιο και γύρισε την Αμερική γράφοντας και διαβάζοντας με μανία. Μετά συνέχισε τις σπουδές ενώ παράλληλα δούλευε τη φωνή του. Αφού ξεμπέρδεψε με τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις, άρχισε να δουλεύει σε μπαρ και να ζει στο δάσος. Αν δεν είχε πάθει έμφραγμα γύρω στα 40, δεν θα είχε ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με τη μουσική και δεν θα είχε βγάλει τον ντεμπούτο δίσκο του στα 53!. Α, να σας πω ότι η φωνή του θυμίζει αρκετά Tom Waits…
8. Mumford & Sons – Wilder Mind
Σοκ. Ακουστικό σοκ. Άλλο περιμένεις και άλλο ακούς. Αυτό λίγο πολύ ένιωσα όταν άκουσα τον δίσκο. Δεν είναι λίγο, να περιμένεις το μπάντζο του Marcus Mumford και αντ’ αυτού να ακούς ηλεκτρική κιθάρα. Πάγωσα. Ίσως στην αρχή μου κακοφάνηκε κιόλας. Αλλά, σιγά σιγά, ο δίσκος άρχισε με κάποιον τρόπο να δρα μέσα μου. Υπόγεια. Υποσυνείδητα. Οι δυνατοί στίχοι και η καταπληκτική φωνή του Marcus Mumford , είναι ακόμα εκεί και με την ηλεκτρική κιθάρα από πίσω ακούγεται διαφορετική. Ωραία διαφορετική….
7. Florence + The Machine – How Big, How Blue, How Beautiful
Σε αυτό τον τρίτο δίσκο, η Florence ήθελε να γράψει για πράγματα που άπτονται της πραγματικότητας, καθώς ο προηγούμενος δίσκος (Ceremonials) είχε ως θέμα το νερό και τον θάνατο, και ήθελε να ξεφύγει από αυτό. Και νομίζω πως τα κατάφερε μια χαρά, δίνοντας μας έναν δίσκο πλούσιο, με διακυμάνσεις δυναμισμού και μελαγχολίας. Το How Big, How Blue, How Beautiful είναι υποψήφιο για πέντε Grammy. Και εμείς περιμένουμε να τη δούμε live, γιατί έχει μια εκπληκτική σκηνική παρουσία. Αυτά….
6. Monophonics – Sound Of Sinning
Οι Καλιφορνέζοι Monophonics επέστρεψαν φέτος με νέο δίσκο, με το γνωστό μείγμα, soul, funk και rock που φαίνεται να μην μπορεί να αντισταθεί το ελληνικό κοινό και τα συναισθήματα, μάλλον, είναι αμοιβαία. Το Sound of Sinning είναι ένα από τα στιβαρά και ολοκληρωμένα δισκάκια που κυκλοφόρησαν φέτος…
5. Moa Bones – Spun
Ο δεύτερος δίσκος του Moa Bones, (Δημήτρης Αρώνης) συνδυάζει την country με τη folk της δεκαετίας του 60’ και θυμίζει έντονα τον Bob Dylan αλλά και τον Johnny Cash. Όταν λοιπόν, όλο αυτό, το ντύνεις με βιωματικούς στίχους, το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι υπέροχο. Το Spun είναι ο δίσκος με τον οποίο ανακάλυψα τον Moa Bones. Είναι επίσης από τους δίσκους – απάντηση όταν η ερώτηση είναι «Γιατί ακούς μουσική;» Με δυο λέξεις: Με γέμισε….
4. Leon Bridges Coming Home
Ένα από τα καλύτερα debut albums της χρονιάς που φεύγει. Ένας δίσκος γεμάτος νοσταλγία για το παλιό. Τότε που τα πράγματα ήταν πιο απλά και γεμάτα ουσία. Vintage μελωδίες, που μπλέκουν τη doo wop, τη folk, τη rhythm & Blues, αλλά και την Gospel. Και όπως είχα ξαναγράψει πριν μερικούς μήνες: “Πάντα το απλό ήταν και διαχρονικό. Και αν συνδυαστεί με ταλέντο και ψυχή, όπως στην περίπτωση του 26χρονου Leon Bridges, τότε γίνεται και πετυχημένο. Αυτό που έκανε ο Τεξανός στον πρώτο του δίσκο, Coming Home, ήταν να αναμίξει ήχους και μουσικές, που παραπέμπουν ευθέως στη soul του ’50 και του ’60, τη Motown και την μεγάλη του επιρροή, τον Sam Cooke, με στίχους βγαλμένους από την ψυχή του και όλα αυτά χωρίς καμιά εξεζητημένη ενορχήστρωση. Απλά. Λιτά. Απέριττα.”
3. Benjamin Clementine – At Least For Now
To Mercury Prize του 2015. Ο Benjamin Clementine με στο At Least For Now, φωλιάζει στην ψυχή σου από την πρώτη νότα, του (υπέροχου) πρώτου τραγουδιού Winston Churchill’s Boy. Με τη βαθιά χαρακτηριστική φωνή του, που θυμίζει πολύ τον Antony Hegarty και τους ποιητικούς αυτοβιογραφικούς στίχους των τραγουδιών του, θα σε αιχμαλωτίσει. Γεννήθηκε στη Γκάνα, μετακόμισε στο Λονδίνο, στα 11 άρχισε να παίζει μόνος του πιάνο και παράτησε το σχολείο για να διαβάσει ποίηση και φιλοσοφία. Στα 18 έφυγε από το σπίτι του και λίγο αργότερα βρέθηκε να παίζει, άστεγος, μουσική στο δρόμο. Όλα αυτά περιγράφει σε τραγούδια όπως το Adios και το Condolence, τραγούδια που σε στοιχειώνουν…..
2. Chris Stapleton – Traveller
Το Traveller του Chris Stapleton, αξίζει να ακουστεί και να του δοθεί η δέουσα προσοχή. Αφήνει πίσω την εμπορικότητα και τον ποπ ήχο, στα οποία τα τελευταία χρόνια είχαν στραφεί οι καλλιτέχνες της Country (με αποκορύφωμα την Taylor Swift, όπως γράψαμε και στο «1989») και επιστρέφει πίσω στα βασικά, βγάζοντας έναν δίσκο με επιρροές από την Bluegrass και το Blues. Δεν είναι τυχαίο που στα πρόσφατα CMAs, έφυγε με τα βραβεία Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου, Ανδρικής Φωνής της Χρονιάς και Δίσκου της Χρονιάς για το Traveller (υποψήφιο και για Grammy επίσης), που εμπνεύστηκε μετά το θάνατο του πατέρα του και καθώς ταξίδευε με τη γυναίκα του. Πριν πιάσει μικρόφωνο έγραφε στίχους για πολλά χρόνια. Τραγούδια του έχουν τραγουδήσει η Joss Stone, αλλά και η Adele. Από το δίσκο ξεχωρίζουν τα Traveller, η διασκευή του Tennessee Whisky του George Jones, το Outlaw State of Mind, σαφώς επηρεασμένο από τον ήχο των «παράνομων» της Country, το Parachute, αλλά και το τραγούδι που κλείνει τον δίσκο, Sometimes I Cry, ένα μείγμα Blues και Southern Rock. Ο Chris Stapleton, είναι ό,τι πιο αυθεντικό θα ακούσετε φέτος, από το χώρο της country μουσικής σκηνής
1. Adele – 25
https://www.youtube.com/watch?v=TyJLILwPu7E
Hello, It’s me τραγούδησε η Adele, σε εκείνο το πανέξυπνο teaser, μερικές εβδομάδες πριν την κυκλοφορία του 25, βάζοντας και επίσημα πια τέλος στις φήμες για την επιστροφή της. Και μετά; Ε, αφού ξέρεις. Χαμούλης… Δικαιολογημένα; Ναι. Γιατί η Adele έχει καταφέρει να κάνει τον κόσμο να ταυτιστεί μαζί της, οπότε ήταν λες και επιστρέφει κάποιος δικός σου. Έχει καταφέρει να γίνει αγαπητή για αυτό που είναι, χωρίς να κάνει τίποτα έξαλλο, παρά μόνο να τραγουδάει. Στο ερώτημα γιατί άργησε να επιστρέψει, απαντάει «γιατί η ζωή συνέβη.» H Adele προχώρησε. Μεγάλωσε. Έκανε οικογένεια, παιδί και οι προτεραιότητες άλλαξαν, όπως λέει στη υπέροχη συνέντευξη που έδωσε στο Rolling Stone. Αυτό είναι και το 25. Ένας δίσκος, ωδή στο χρόνο που περνά. Ένα σταμάτημα και ένα κοίταγμα στη ζωή, αλλά από διαφορετική οπτική γωνία πια. Αυτή της μητέρας (άκου το Remedy και θα καταλάβεις τι εννοώ). Και ναι, ξέρω ότι το Hello «έσπασε» το Internet, αλλά δεν υπάρχει άλλο τραγούδι, για να περιγράψει καλύτερα, τη μελαγχολία για το χρόνο που περνά, πέρα από το Million Years Ago.
Άκου επίσης:
The Arcs– Yours, Dreamily
Beirut – No, no no
James Bay – Chaos And The Calm
Tobias Jesso Jr. – Goon
Kovacs – Shades Of Black
Low – Ones & Sixes
Lana Del Rey – Honeymoon
Sufjan Stevens – Carrie And Lowell
Courtney Barnett – Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit
Ludovico Einaudi – Elements
Melody Gardot – Currency Of Men (The Artist’s Cut)
Συλλογή
Elvis Presley With The Royal Philharmonic Orchestra – If I Can Dream
Χρόνια μετά το θάνατό του, ένα όνειρο του Elvis γίνεται πραγματικότητα: Να τραγουδήσει μαζί με μια μεγάλη ορχήστρα. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα θρυλικά Abbey Road, στο Λονδίνο, με τη Royal Philharmonic Orchestra, να αγκαλιάζει τα φωνητικά του βασιλιά του Rock n’ Roll και να βγάζει ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα.
Διασκευές – Remix
Avener – The Wanderings Of The Avener
Στην πρώτη του συλλογή, ο Avener (Tristan Casara), παίρνει αγαπημένα κομμάτια και τα πάει ένα βήμα παρακάτω. Πειράζει Kadebostany, Ane Brun (το Let My Self Go είναι το πιο πολυπαιγμένο τραγούδι, ακούστηκε παντού. Κυριολεκτικά.), Black Keys, Sixto Rodriquez, Adam Cohen, John Lee Hooker και το κλασσικό πλέον Fade Into You, των Mazzy Star και μας χαρίζει έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Ryan Adams – 1989
O Ryan Adams πήρε το 1989 της Taylor Swift, το διασκεύασε ΟΛΟΚΛΗΡΟ Τραγούδι τραγούδι και μας έδωσε, ένα άλλο, ένα διαφορετικό 1989. Ένα (ολο)δικό του 1989…
Δεν μιλάμε για απλή επανεκτέλεση, ή για μουσικό χαβαλέ. Μιλάμε για διαφορετική οπτική, διαφορετικό ύφος, διαφορετικό δίσκο. Αν δεχτούμε την άποψη που λέει ότι η pop είναι εύπεπτη και απευθύνεται σε νεαρά άτομα ηλικίας 15 με 17 ετών, με την οποία διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό, τότε ο Ryan Adams, αφαιρώντας όλον αυτόν τον χαρούμενο και για πολλούς, αφελή pop ήχο, έδωσε στον δίσκο μια πιο «ενήλικη», ροκ υπόσταση, με αποτέλεσμα να τον κάνει προσιτό σε ένα διαφορετικό κοινό. Το μόνο που πρέπει να έμεινε ίδιο στο δίσκο του Adams, είναι η σειρά των τραγουδιών…
Αυτά είχα γράψει πριν μερικούς μήνες και η αλήθεια είναι, ότι δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Μόνο κάτι τελευταίο: Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ο δίσκος της χρονιάς.
Nothing Compares 2 U – Chris Cornell
O Chris Cornell διασκευάζει Prince και εγώ σκέφτομαι πως, όποιος και να διασκευάσει το συγκεκριμένο τραγούδι, είτε λέγεται Chris Cornell, είτε Sinead O’ Connor, είτε Jimmy Scott, παραμένει πάντα μοναδικό, διαχρονικό και αξεπέραστο.
Times Like These – Florence + The Machine
Το περασμένο καλοκαίρι ο Dave Grohl σπάει το πόδι του και οι Foo Fighters αναγκάζονται να ακυρώσουν την εμφάνιση τους στο Glastonbury. H μπάντα επιλέγει τη Florence Welch και την παρέα της, για να τους αντικαταστήσει. Και εκείνη διασκευάζει το Times Like These (το οποίο αγαπώ ιδιαίτερα) με τρόπο μοναδικό… Υπέροχη, μαγική, απίστευτη… (προσθέστε ελεύθερα όποιο άλλο επίθετο θέλετε, δεν περιγράφω αλλό…)
Soundtracks
Κινηματογράφος
Carter Burwell – Carol
Η μουσική του Burwell, ντύνει την καταπληκτική ταινία του Todd Haynes, για τον έρωτα δυο γυναικών στην Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’50. Υποβλητική και ιδιαίτερα ατμοσφαιρική, χρωματίζει υπέροχα την ταινία και καταδεικνύει με ένα αφοπλιστικό τρόπο τα συναισθήματα των δύο γυναικών. Σίγουρα θα το δούμε στην πεντάδα των Oscar, ίσως και να πρόκειται για το soundtrack της χρονιάς.
Michael Giacchino – Inside Out
https://www.youtube.com/watch?v=5jRHsRNIieQ
Το Inside Out, η νέα ταινία της Pixar, είναι εδώ, γεμάτη με τις μουσικές του Michael Giacchino, o οποίος είχε βραβευθεί πριν μερικά χρόνια, για τη μουσική του υπέροχου Up. Στο τωρινό διαμαντάκι της, η Pixar μας μαθαίνει πόσο σημαντικά είναι τα συναισθήματα (και ιδιαίτερα η λύπη) με μια πρωτότυπη ιδέα. Δίνει υπόσταση στα ίδια τα συναισθήματα. Η χαρά, η λύπη, ο θυμός, ο φόβος, η αηδία, έχουν βούληση, επιλέγουν, νιώθουν. Και ο θεατής βουρκώνει. Και η μουσική του Giacchino είναι από τα πιο σημαντικά συστατικά της ταινίας, που την κάνουν μοναδική.
Alexandre Desplat – The Danish Girl
https://www.youtube.com/watch?v=87wTrlyXrkw
Ο Alexandre Desplat, ένα χρόνο μετά την οσκαρική σύνθεση του για το Grand Budapest Hotel, ντύνει μουσικά την πολυαναμενόμενη ταινία του Tom Hooper, για τον ζωγράφο Einar Wegner, έναν από τους πρώτους ανθρώπους που έκανε αλλαγή φύλου πίσω στα 1930. Όλα όσα μας έκαναν να καταχειροκροτήσουμε τον, ελληνικής καταγωγής, Alexandre Desplat στο Ηρώδειο, το περασμένο καλοκαίρι, είναι εδώ. Συναίσθημα και λυρισμός ξεχειλίζουν και όπως πάντα, αυτή η μαγεία και η αίσθηση του «ταξιδιού» που σε διακατέχει όταν ακούς τις μουσικές του, είναι για άλλη μια φορά παρούσες.
Επίσης:
Curter Burwell – Mr. Holmes
Gabriel Yared – By The Sea
James Horner – Wolf Totem
Jed Kurzel – Macbeth
Junkie XL, Tom Holkenborg – Mad Max: Fury Road
Amy Winehouse, Antonio Pinto – Amy
(για τις υπέροχες πραγματικά ορχηστρικές συνθέσεις του Pinto και την a capella έναρξη του Back To Black)
Διάφοροι – Legend
Daniel Pemberton – The Man from U.N.C.L.E
Laura Mvula – You Work For Me
Η Laura Mvula εμπνέεται το You Work For Me, από το The Man from U.N.C.L.E, ένα τραγούδι που θα μπορούσε με την ίδια ευκολία, να ακουστεί και στους τίτλους έναρξης ταινίας James Bond.
Τηλεόραση
Διάφοροι – True Detective
Μπορεί η δεύτερη σεζόν της σειράς, να απογοήτευσε πολύ κόσμο, αλλά έφερε μαζί της το soundtrack της σειράς. Μουσικές επιλεγμένες από τον T Bone Burnet (όνομα εγγύηση) που έχει το γενικό πρόσταγμα σε αυτόν τον τομέα. Έχουμε λοιπόν τα δύο τραγούδια των τίτλων αρχής (Far From Any Road – The Handsome Family, Nevermind- Leonard Cohen) καθώς και το καταπληκτικό The Angry River των Hat, που έκλεισε τον πρώτο κύκλο της σειράς ανθολογίας του HBO. Στο δίσκο θα βρείτε επίσης, τραγούδια από τους Bob Dylan, Nick Cave και John Paul White των Civil Wars. Τέλος υπάρχουν 5 τραγούδια από την μελαγχολική παρουσία που τραγουδούσε στο μπαρ του δεύτερου κύκλου, την υπέροχη τραγουδοποιό Lera Lynn.
Siouxie – Love Crime
https://www.youtube.com/watch?v=G-Apl5jEWBM
Ή αλλιώς το τραγούδι με το οποίο αποχαιρετήσαμε για πάντα (;) το Hannibal, αυτήν την αριστουργηματική, από όλες τις απόψεις, σειρά του Bryan Fuller. Ατμοσφαιρικό υποβλητικό μα και στοιχειωτικό (και γραμμένο για την συγκεκριμένη σκηνή) αγκαλιάζει τους δύο κεντρικούς ήρωες καθώς οδεύουν προς το κυριολεκτικό και μεταφορικό cliffhanger της σειράς.
Καλά Χριστούγεννα!